Ronald Kamps over de rubriek Van Wieg tot Graf: ‘In ieder mens zit een mooi verhaal’

De rubriek Van Wieg tot Graf, die De Stentor zowel in print als online publiceert, schetst het leven van overleden streekgenoten. Het is een veelgelezen, al langer lopende rubriek. Sinds april 2020 wordt Van Wieg tot Graf gemaakt door Ronald Kamps, freelancer bij de krant. ,,In ieder mens zit een mooi verhaal. Het zijn stuk voor stuk schilderijtjes.”

Hij heeft inmiddels vijftien afleveringen gemaakt en weet dat de rubriek veel losmaakt. Ook bij hemzelf. De meest bijzondere aflevering was aflevering 11. Die ging over het overlijden van Nell Eggermont (85), zijn eigen moeder. ,,Ik twijfelde eerst of ik het wel zou moeten doen. Maar ma las mijn stukjes in deze rubriek áltijd, ze knipte ze uit en kon ze zeker waarderen. Natuurlijk was het heftig, maar het was tegelijkertijd een heel mooi eerbetoon.” Kamps beschrijft in het artikel hoe zijn moeder vroeger in Vlissingen haar twee zoons kopjes hete thee voorzette. Hoe de jongens op een dag zonder te vragen al haar zelfgebakken appelflappen naar binnen schransten. Ze was niet eens kwaad toen ze het ontdekte. En hoe Nell als oma haar twee kleinkinderen inhaalde bij de Avondvierdaagse, met véél te veel snoepgoed. ,,Toen het artikel in de krant verscheen kreeg ik allemaal berichtjes, onder meer van collega’s, maar er viel ook een kaartje van de buurman in de bus. Hij had m’n stukje in de krant gelezen en wilde me sterkte wensen, schreef hij. Dat ontroerde me, maar ik realiseerde me ineens ook dat met hem 180.000 lezers het artikel konden lezen!”

Soms zijn mensen te bescheiden, vindt Kamps. Dan denken ze dat ze niet zoveel te vertellen hebben. Dat vader of moeder niet zoveel heeft meegemaakt en dat hun verhaal niet bijzonder genoeg is. Maar Kamps weet uit ervaring dat élk verhaal bijzonder is. ,,Het zit ’em vaak in de kleine details”, weet hij. ,,Neem het verhaal van Bert Ponsteen (72).” Ondanks zijn chronische lymfatische leukemie maakte Zwollenaar Bert Ponsteen wat van zijn eigen leven en dat van zijn (klein)kinderen. Bert gaf. Hij trapte het gaspedaal helemaal in. ,,Want in bed gaan de meeste mensen dood.’’ 

,,Sommige mensen denken dat ik in het laatste verhaal van hun overleden familielid de complete cv wil oplepelen. Maar dat doe ik zeker niet!. Ik heb juist oog voor kleine details, die ik vervolgens probeer uit te diepen. Als ik het artikel schrijf, dan gaat het juist om die kleine details.

Ik beschrijf aan het einde van het artikel ook een stukje over de nalatenschap van mensen. Bert Ponsteen liet z’n hondje na. Als Bert het vlees sneed, viel er altijd wel ‘per ongeluk’ een stukje van het aanrecht af, voor de hond. Na zijn overlijden was z’n hondje onrustig. Hij zocht overal naar Bert, maar kon hem niet vinden. Bert lag thuis opgebaard en z’n zoon zag dat de hond overal naar z’n vader zocht. Hij tilde de hond op en liet hem in de kist kijken. Zijn staartje bleef eerst vrolijk kwispelen, maar na een tijdje stopte dat. ‘Nú beseft hij dat z’n baasje overleden is’, zei de uitvaartondernemer. Toen het artikel gepubliceerd was, kreeg ik een reactie van een lezer: ‘Ik moest huilen om het hondje’, stond erin. Het artikel van Bert Ponsteen werd online 16.468 keer gelezen.

Lezers die mee willen werken aan de rubriek Van Wieg tot Graf melden zich soms per mail bij Ronald Kamps aan, maar meestal benadert hij de mensen zelf. Niet iedereen wil een paginagroot verhaal over zijn of haar familielid in de krant terugzien. Het ligt soms gevoelig. ,,Ik heb meegemaakt dat ik de kinderen van een overledene benaderde en dat van de vier broers er drie wél wilden meewerken en één niet. Toen ging de afspraak dus niet door”, zegt Kamps.

Soms kan hij mensen overtuigen om mee te doen als hij vertelt dat ze het artikel voor plaatsing te lezen krijgen. ,,Ik begrijp hun angst wel. Er kunnen zaken zijn die je niet in de krant terug wilt lezen. Familieruzies, tweede huwelijken, buitenechtelijke kinderen. Ik zeg meestal: wees eerlijk, vertel alles. Ik kan zelf heel goed inschatten welke informatie ik wel of niet moet gebruiken. Familie moet zich honderd procent achter het verhaal kunnen scharen.”

Hij blijft het lastig vinden om mensen actief te benaderen en heeft liever dat mensen zelf contact opnemen. ,,Van collega’s bij andere kranten hoor ik dat dat vanzelf gaat lopen als de rubriek na een tijdje meer bekendheid heeft. Daar hoop ik maar op. Want deze rubriek kan alleen maar bestaan bij de gratie van de nabestaanden.”

Wilt u ook meewerken aan de rubriek Van Wieg tot Graf? Mail naar ronald@destentor.nl