Sportverslaggever Lisette van der Geest: ‘Na mijn schaatscarrière ben ik op een ander podium gestapt’

Niet zo gek dat jij als oud-topsporter wilt dat mensen kunnen sporten. Is het een kleine of een grote stap van langebaanschaatser naar journalist-zijn die over schaatsen schrijft?

,,Een kleine. Ik heb het grote voordeel dat ik de sport begrijp, de schaatswereld ken en haar taal spreek. Ik weet hoe het werkt. Het lastige is dat schaatsers mij ook kennen, met sommigen heb ik nog op de baan gestaan: ik ben als verslaggever dus minder anoniem voor ze dan andere journalisten zijn. Dat vond ik in het begin lastig. Want daar sta je met je vraag, terwijl een topsporter - perfectionist als hij is - misschien net een minder goed resultaat heeft geboekt. Dan heb je niet altijd zin daarover te vertellen en wil je ook niet dat een journalist op dat pijnpunt drukt. Zeker niet als je diegene nog uit een andere setting kent. Dat begrijp ik heel goed, maar het is nu mijn werk daarnaar te vragen. Overigens schrijf ik niet alleen over schaatsen maar ook over judo, paardensport, volleybal en handbal.’’

Krijg jij de betere verhalen omdat je de wereld van de topsporters kent?
,,Het scheelt wel, maar ik denk dat je inlevingsvermogen belangrijker is dan je achtergrond. Als iemand zich tijdens een interview begrepen voelt dan ontstaat er een beter gesprek, waarin de ander meer over zichzelf vertelt. Ik zie wel dat het me een voorsprong kan geven dat ik én vrouw én oud-topsporter ben. Ik ken niet veel verslaggevers met zo’n profiel.’’

Van welke verhalen raak je zelf onder de indruk?
,,Ik vind het moedig als een schaatser als Kai Verbij, die een Nederlandse vader en een Japanse moeder heeft, het racisme in de samenleving aankaart. Dat leverde de nodige kritische geluiden op, maar het heeft mij wel tot nadenken gestemd. Ik kijk nu anders naar wat er om me heen gebeurt. En het verhaal van de ouders van judoka Ilona Lucassen maakte ook veel los: hun dochter raakte in psychische nood toen door corona de structuur in haar leven wegviel. Zij koos ervoor haar leven te beëindigen. Haar ouders vertellen hoe ze dat hebben moeten leren accepteren. Van schaatser Jorien ter Mors heb ik in december nog een mooi verhaal mogen maken. Ze vertelt hoe ze is opgegroeid en haar eigen weg zoekt, over haar zus die in mei op 33-jarige leeftijd overleed, en hoe ze omgaat met de druk om te moeten presteren.’’

Tekst loopt onder dit kader verder.

Ben je bij AD Sportwereld op je plek?
,,Jazeker, dit is dé sportkrant van Nederland. We hebben als redactie de ervaring, de passie en alle ruimte om over sport te schrijven. Toen ik met topsport stopte, ben ik nooit in dat zwarte gat beland, omdat ik meteen op een journalistiek podium kon overstappen. Het was zelfs zo dat ik stage liep bij De Volkskrant terwijl ik nog schaatste. Ik ontdekte toen dat de wereld natuurlijk groter en uitdagender is dan hoe ik die kende als topsporter. Na mijn stage vroeg ik me af of ik schaatsen echt wel leuker vond dan journalistiek, en toen ben ik freelance-journalist geworden.’’

Krijgen vrouwen in traditionele mannensporten voldoende aandacht?
,,In Nederland kun je als vrouw relatief gemakkelijk sporten. Daardoor is het niveau hoog, veel hoger dan in landen waar aan vrouwen geen faciliteiten worden aangeboden. Er zijn sporten waar vrouwen in Nederland net zo veel of soms zelfs meer aandacht krijgen dan mannen, bijvoorbeeld schaatsen, zeilen, tennis, volleybal en handbal. Bij voetbal en wielrennen valt er nog wat te winnen, maar er is in de laatste jaren absoluut een grote slag gemaakt. Het is dus beter dan het was, al is het prijzengeld voor vrouwelijke topsporters nog steeds niet overal hetzelfde als voor mannen.’’