Verslaggever Jasper van Loo: ‘Ik maak verhalen over corona in mijn eigen woonplaats. Dat raakt mij’

,,Als journalist ben ik gewend om bijna dagelijks op pad te gaan om verhalen op te halen. Maar in deze coronatijd weeg ik heel zorgvuldig af of een onderwerp echt belangrijk genoeg is om er het huis voor uit te gaan. Ik doe vooral veel telefonisch. Soms maak ik toch de keus om naar buiten te gaan, bij grote incidenten als een steekpartij of grote brand is het belangrijk dat er een verslaggever bij is. Dan ben ik extra voorzichtig en neem de richtlijnen van het RIVM in acht.

Ik onderhoud veel telefonisch contact met Eddy Bilder, burgemeester van Zwartewaterland. Zijn gemeente is zwaar getroffen door het coronavirus. Er zijn inmiddels 29 doden in Zwartewaterland, waarvan 24 in Hasselt. Ik wilde van Bilder weten welke impact dit heeft op de gemeente én op hemzelf. Voor zo’n gesprek is het misschien wel beter als je elkaar in de ogen kijkt. Dan krijg je een ander verhaal dan wanneer je hem telefonisch interviewt, maar door de coronacrisis is er minder face-to-face contact.”

,,Dat is soms heftig. Een journalist heeft ook z’n eigen emoties. Het vergt soms veel. Hasselt is een gemeenschap met heel veel verenigingen, koren en kerken. Dat levendige sociale leven zorgt voor veel besmettingen en extra risico’s. Het duurde maar even en de huisarts en de dominee kregen ook corona. Mijn moeder had ook volop contact met mensen, die ineens corona kregen. Ik ben toen een paar dagen binnen gebleven. Dat voelde ik als mijn eigen verantwoordelijkheid.”

,,Mijn opa is 97 jaar, dementerend en woont in woonzorgcentrum De Hazelaar in Hasselt. Hij is erg ziek en de situatie is onzeker. Er zijn dagen dat hij heel weinig drinkt en het slecht met hem gaat. Een dag later gaat het weer wat beter. Het is gewoon afwachten. We kunnen weinig contact met opa hebben. Zorgmedewerkers houden een dagboek voor ons bij. En er is een paar keer via videochat contact geweest.

Voor opa is het ook heel moeilijk en verwarrend. Hij ziet mensen die helemaal zijn ingepakt met beschermende kleding aan z’n bed staan, maar kan dat niet duiden omdat hij dement is. Hij heeft geen idee wat corona is en wat het in de samenleving teweegbrengt. Ondertussen is hij heel ziek. De zorg heeft al een paar keer gevraagd of wij als familie, in beschermende kleding, afscheid van opa willen nemen. Een groot dilemma. We hebben het zorgvuldig overwogen en besloten om het niet te doen. In de stad zijn verhalen van mensen die wél afscheid van familie hebben genomen en daarna zelf ziek werden. Dat vinden we niet verantwoord. Maar het is een heel moeilijk en triest besluit. Het liefst gingen we zo snel mogelijk naar hem toe.”

,,Het is een hectische tijd, waarin ik zeker ook met eigen emoties te maken heb. Dat is weleens lastig. Ik ken de impact van corona persoonlijk, ken ook mensen uit mijn stad die eraan zijn overleden. Maar ik probeer werk en privé zo goed mogelijk gescheiden te houden. In mijn berichtgeving wil ik feitelijk zijn, maar ik ben een journalist van de regio. En ik wil dichtbij de mensen uit die regio staan. Ik voel grote verantwoordelijkheid om hen een goed beeld te geven over de situatie in hun leefomgeving. Daar doe ik heel erg mijn best voor. Ik wil niet alleen melden dat er 30 mensen zijn overleden. In mijn verhalen wil ik óók hoop geven. Er gebeuren op dit moment ontzettend veel positieve dingen, grote en kleine initiatieven. Die wil ik nadrukkelijk ook melden.”