Soldaatje spelen in vredelievend kinderdagkamp Eibergen: ‘Niets is echt wat je ziet en toch ook weer wel’

Daarmee is eigenlijk het enige merkbare gevolg van corona genoemd, meldt vrijwilligster Anneloes te Kulve. „Als het allemaal goedkomt. Want de vijand heeft er voor gezorgd dat we hier in het tijdelijke soldatenkamp geen internet meer hebben. Als dat belangrijke onderdeel niet is teruggevonden voor vrijdag 15 uur, dan gaat het hele feest niet door.”

„Na zoveel decennia Kinderdagkamp Eibergen weet iedereen ook wel dat alles steeds weer op z’n pootjes terecht komt”, vervolgt ze. „De vrijwilligers zijn allemaal getest op corona om eventuele onrust bij ouders en elkaar weg te nemen. Verder worden de coronamaatregelen nageleefd, voor zover die hier van toepassing zijn . Voor de kinderen maakt het allemaal niet uit. Die zijn even enthousiast als altijd.”

Het thema van een soldatenkamp dat internet in het bos moet bewaken, ontpopte zich de afgelopen dagen tot één groot avontuur. De bedenkers hebben allerlei personages in het leven geroepen die de missie leiden, het gelegenheidskamp moeten verdedigen en verderop in het bos op zoek gaan naar de vijand. En als je nodig moet plassen is dat geen probleem. Aan het vredelievende front kijkt de onzichtbare vijand even de andere kant op voor een vrije doorgang. 

Maar menens is het rond de blokhut van de scouting. Want je moet heel goed kijken om de met schutkleuren geschminkte kinderen te ontdekken. Het thema van deze welhaast militaire operatie heeft dan ook niet voor niets de veelzeggende titel Camouflakziejounie meegekregen. „We doen het allemaal met een knipoog naar een soldatenkamp”, bedrukt Te Kulve. „De majoor is niet een echte majoor, maar een kletsmajoor. Daar loopt Willem Tekkumindeboom en zo hebben we nog veel meer namen en begrippen die we aan de verbeelding overlaten. Want niets is echt wat je ziet en toch ook weer wel.”

De stichting Kinderdagkamp heeft de afgelopen decennia een indrukwekkende uitrusting opgebouwd om er jaarlijks weer een feestje van te maken. Rest ze nog een grote wens: een voorziening waarmee de verzamelplek kan worden overdekt. Te Kulve: „Dat doen we nu steeds op provisorische wijze met dekzeil. Een soort van tent of zo’n groot dakdoek zou prachtig zijn. Dan zitten alle kinderen droog. We hebben veel goodwill van lokale ondernemers en donateurs en wellicht krijgen we dat nog een keer voor elkaar.”