Waarom de executie van 46 mannen in Varsseveld niet ‘verraderlijk’ of ‘wreed’ was volgens Duitse rechters

Reden voor Stefan Prinz van het Bocholter-Borkener Volksblatt (BBV) en Henny Haggeman van De Gelderlander om samen in de kwestie te duiken.  

Het oogt als een nietig weggetje tussen Varsseveld en Aalten, maar voor menig Achterhoeker is Rademakersbroek veel meer dan een straatnaam. Hier verwijst een monument naar 2 maart 1945, de vrijdagmorgen waarop op deze akker 46 verzetsmensen werden doodgeschoten door de Duitse bezetter. 

Een vergeldingsactie die nooit heeft geleid tot een officiële aanklacht, niet tot een schuldbekentenis en evenmin tot een straf.

Drie kilometer ten zuiden van Rademakersbroek loopt de grens. Vrijwel niemand aan Duitse zijde kent Rademakersbroek. Niet het weggetje. En niet wat er is gebeurd. 

De Duitse rechterlijke macht heeft één poging gedaan om met de kwestie in het reine te komen. In de zomer van 1969 - 24 jaar na het drama - ontvangt Friedrich Christiansen op 14 augustus een Staatsanwalt van het gerechtshof in Kiel bij hem thuis in Sleeswijk-Holstein. 

Christiansen, in de oorlog generaal en commandant van de Wehrmacht in Nederland, is dan 90 jaar en hij wordt alsnog verhoord over Rademakersbroek. Christiansen zegt dat hij zich niets kan herinneren van wat er bij Varsseveld is gebeurd. Hij heeft nooit opdracht gegeven tot de executie.