De realiteit van Olaf

Wim van Sinderen, conservator fotografie van Gemeentemuseum Den Haag, kent Erwin Olaf al vanaf het begin van zijn carrière. Als beeldredacteur van new wave muziektijdschrift Vinyl schreef hij over het debuut van Olaf uit 1985. Dat was het boek Stadsgezichten met foto’s uit het Amsterdamse nachtleven, en dan met name de gayscene. ,,Sindsdien volg ik zijn werk nauwgezet en zijn we altijd in contact gebleven’’, zegt Van Sinderen. ,,Erwin heeft in die beginjaren artiesten gefotografeerd voor Vinyl, zoals Joe Jackson en Simply Red. Bij Vinyl keken we met een schuin oog naar muziekkrant Oor, waar Anton Corbijn opzien baarde. Olaf viel op door zijn eigen stijl, hij was ambitieus en stond overal voor open.’’

Volgens Van Sinderen heeft Erwin Olaf in de fotowereld niet altijd de credits gekregen die hij verdient. ,,Nog steeds doen sommige kenners zijn werk af als kitsch’’, zegt hij. ,,Behalve vrije opdrachten deed hij ook reclamewerk voor grote bedrijven. Bij alles wat hij doet, blijft hij altijd verrassen. Ook zijn portretten van het koninklijk gezin zijn bijzonder. In buitenlandse roddelbladen kijken ze op van de combinatie koninklijk huis en veel van zijn vroegere vaak provocerende werk. Dat het koningshuis voor hem heeft gekozen, zegt iets over de open mentaliteit in Nederland. Hij heeft er prachtige, gewaagde close-upfotografie van gemaakt. igenlijk ook een beetje zoals Erwin zelf is: gewoon en toch bijzonder.’’