Nathalie is arts en rent elke dag alle spoedeisende corona-ellende van zich af, ‘dan vragen ze: ga ik dood?

Iedere dokter of verpleegkundige heeft een verhaal over een coronapatiënt, die hen het meest is bijgebleven. In het geval van Ververs is het een opaatje met een oude huid en diepliggende ogen op één van de kamers van de Spoedeisende Hulp. 

Ververs kon alleen zijn hand vasthouden en zeggen dat hij niet bang hoefde te zijn. Na zijn overlijden schreef ze een gedicht. Een paar regels daaruit: Twee angstige ogen. Ze kijken me aan. Bij elke ademteug worden zijn ogen groter. Doe iets, smeken ze. Red mij, schreeuwen ze.

Ververs hijgt, terwijl ze rent. Ze loopt nu meer dan 20 minuten. ,,Hardlopen’’, zegt ze, ,,daar maak ik iedere dag tijd voor.’’