Nog maar 100 op de snelweg, hoe overwin ik deze crisis…

Eerst maar even afschminken. Voor De Twentsche Courant Tubantia schrijf ik veel over duurzaamheid en afvalscheiding. Ofwel, ik ben de groene jongen van de redactie. Maar zodra ik in mijn auto stap, ben ik lid van Mark Ruttes ‘vroem, vroempartij’. Welk psychologisch effect zich dan voordoet, weet ik niet. Maar dan wil ik zo snel mogelijk van A naar B en bekommer mij niet of nauwelijks nog om de viezigheid die mijn diesel uit 2006 uitstoot.

Dus ook niet wanneer ik vrijdagmorgen in Almelo om 8.16 uur in de auto stap en de navigatie op mijn mobiele telefoon aangeeft dat ik om 8.47 op kantoor zal arriveren. Voorheen, donderdag nog, wist ik: dat kan sneller. Want láter aankomen dan de navigatie aangeeft, voelt toch een beetje als verloren tijd. Ik wil altijd éérder aankomen dan de navigatie mij probeert te vertellen. Dan heb ik namelijk tijd gewonnen. Bijvoorbeeld om die favoriete flexplek in te nemen, waarmee ik in concurrentie ben met één andere collega. Maar sowieso, omdat er te weinig minuten in een dag zitten. Vind ik.

Dus, eenmaal in mijn al bijna bejaarde bolide scheur ik over de A35 en A1 van Almelo-Zuid naar Oldenzaal-Zuid. En ik weet: wanneer mijn teller tussen Hengelo en Oldenzaal op 140 staat, rijd ik ongeveer 130. Kilometertellers hebben namelijk een afwijking van zo’n 10 procent. Handig om te weten, wanneer je tegen de grens van een snelheidsovertreding aan rijdt. En dan kun je de standaard correctiefactor van de politie er óók nog eens bij optellen.

Maar niet vandaag dus. Want ik wil weten hoeveel het nu écht scheelt, wanneer ik maximaal 100 rijd. En hoe ik deze ‘heftige crisis’ – ik citeer mijn ‘vroemvroem-partijvoorganger’ - te boven kom. Mijn navigatie is mijn hulpmiddel, want die heeft in al die jaren geléérd, hoe hard ik doorgaans rijd. Daar is mijn geschatte aankomsttijd ook op gebaseerd.

Om 8.26 uur bereik ik vanaf mijn huis eindelijk de snelweg. Pas tien minuten onderweg en mijn ‘ETA’ – estimated time of arrival – is al 8.49 uur. Ofwel: 2 minuten verdampt. Het is vechten tegen de frustratie. Doorgaans trap ik dan het gaspedaal iets verder in, om de verloren tijd in te halen. Maar nu blijf ik netjes 100 rijden.

Niet dat het harder kan. Bij knooppunt Azelo mag je in de spits maar 90, geven de matrixborden aan. Niet dat ook maar iemand zich daar aan houdt. Met mijn gezapige 100 op de cruisecontrole word ik van alle kanten ingehaald, tot een oldtimer-Volvo aan toe.

Tergend traag haal ik een vrachtwagen in, ongetwijfeld tot ergernis van een man in een zwarte Alfa, die achter mij op mijn bumper rijdt. Die man heeft wellicht dezelfde gevoelens die ik heb, wanneer de snelweg versperd wordt door wat ik dan foeterend een zondagsrijder noem.

Op de A1 weet ik na de afslag Hengelo, wanneer ik het uitdagende bordje ‘130’ passeer, de neiging te weerstaan het gaspedaal dieper in te drukken. Intussen houd ik, zoals ik altijd doe, constant mijn navigatie in de gaten. Die geeft bij Hengelo-Noord aan dat ik om 8.51 zal aankomen. Shit, nóg twee minuten verloren, sinds Almelo-Zuid.

Maar daar blijft het bij, tot ik bij Oldenzaal-Zuid afsla richting Enschede. Langzaamaan zie ik het licht. ETA 8.51 uur, staat nog steeds op mijn mobiel. Oftewel: tussen Almelo-Zuid en Oldenzaal-Zuid, een stukje snelweg van 20,9 kilometer, zijn er 2 minuten van mijn dag verloren gegaan. Twee hele minuten.

En de schade is nog minder. Wanneer ik de parkeerplaats bij het Balengebouw in Enschede opdraai, staat de klok op 8.50 uur. Kennelijk kun je tussen Oldenzaal-Zuid en de Lonnekerspoorlaan nog een minuut terugwinnen. 100 rijden in plaats van jakkeren tegen de 140 kilometer per uur levert dus uiteindelijk een verlies op van netto 3 minuten. Waarvan 2 op de snelweg. Ik denk dat ik deze crisis wel te boven kom…