Gluren bij de Buren: bloednerveus voor een optreden in de woonkamer en hartverwarmend theaterspel

Het was voor het eerst sinds ‘corona’ dat een volwaardig festivalprogramma werd geboden. De wintereditie van Gluren vond plaats op 107 locaties in de stad en daarbuiten, tot Hoevelaken en Nijkerk aan toe.

Een van die locaties is het zaaltje achter het Wijkmusuem in Amersfoort. Maar nog voordat er ook maar een noot gespeeld is, loopt de 75-jarige Herma Bosch uit Soesterkwartier alweer de zaal uit. De band die gaat spelen in het zaaltje in de Sint Bonifaciusstraat is zodanig versterkt dat haar gehoor er danig onder lijdt. ,,Vooral dat versterkte geluid, daar krijg ik last van. Dat beperkt me helaas wel, en in zo’n kleine ruimte is het eigenlijk ook helemaal niet nodig.’’

Normaal gesproken is Bosch wel een liefhebber van het festival. ,,Het is natuurlijk een geweldig initiatief. Je hoort bandjes en artiesten die je anders nooit tegenkomt. Ik hou altijd het eerste weekeinde van februari vrij. De afgelopen jaren heb ik Gluren wel erg gemist. Soms hoor je dingen die gewoon erg goed zijn. Nu zoek ik vanwege mijn leeftijd vooral dingen op die hier in de buurt spelen. Ik selecteer dan op de muziek die ik leuk vind, folk, muziek van Bob Dylan.’’

Voor de band in kwestie, Moqai, is het ook weer even wennen. Vooral omdat de stroomvoorziening in het kleine museum niet berekend is op de versterkers voor bas, gitaar en keyboards. Desondanks is zangeres Monique Andrée Wittens na afloop tevreden. ,,We hebben de afgelopen jaren heel veel online geoefend, iedere zondagochtend zaten we om 10 uur klaar bij de computer. Dat corona er tussen kwam was een tegenvaller, we waren juist lekker aan het repertoire aan het bouwen.”

Moqai is geen onbekende op het festival. ,,We spelen het liefst muziek uit de jaren ’70, die iedereen wel kent, maar dan weer niet de grote hits. Inmiddels is dit de zesde keer dat we meedoen aan Gluren, en het is altijd lekker om hier te spelen. Het is heel klein, en er is altijd een gemêleerd, nieuwsgierig publiek.’’

Ilone van Voorst en haar echtgenoot Peter Ebbes hebben hun huiskamer aan de Hooglandseweg-Zuid opengesteld voor een jonge band met deels familieleden, die het zichzelf niet gemakkelijk hebben gemaakt met muziek van Vulfpeck, Doe Maar en Olivia Newton John. Cakebreek, zoals het gezelschap zichzelf noemt, is bloednerveus voor het optreden, maar uiteindelijk komt alles goed.

,,Dit is natuurlijk geweldig leuk’’, vindt gastvrouw Ilone. ,,Mijn kinderen maken veel muziek, en je kunt horen dat ze er beter en beter in worden. Dat mag ik zeggen, want ik ben best kritisch. Muziek is belangrijk, en ik wil dat ze het beste uit zichzelf halen. Gluren bij de Buren is wat mij betreft een van de leukste dingen die er in Amersfoort gebeurt. Veel mensen beleven er lol aan, en ik kan zo twintig voorstellingen noemen waar ik naar toe zou willen.’’

Ronduit hartverwarmend is het theaterstuk dat de groep Paljas ten tonele voerde in De Witte Vlinder in Kruiskamp. De film De Laatste Dagen van Emma Blank is door regisseur Manon Poort omgezet tot het pakweg 30 minuten durende stuk De Vrouw op Nummer 7 (Die maar blijft leven), ontroerend gespeeld door een groep acteurs met een verstandelijke beperking. De zaal puilt uit, en Poort is na afloop dik tevreden. ,,Ik wilde deze mensen echt in hun kracht zetten, en dat is gelukt. Dit is een bijzondere, heerlijke doelgroep, de mensen zijn ontwapenend, eerlijk, en iedereen is zichzelf. Hier kun je theater mee maken!’’