Als Raphaël Panhuysen vertelt over een recente opgraving in het Brabantse dorpje Haps, vlak bij Cuijk, beginnen zijn ogen te glimmen. Ofschoon de kans dat de zandgrond nog overblijfselen van een bijna vierduizend jaar oude begraafplaats zou prijsgeven zeer gering was, konden hij en zijn collega’s toch precies vaststellen waar ooit de lijken lagen. ,,Op basis van wortelpatronen ontdekten we de contouren van lichamen, waarmee planten zich hadden gevoed. Toen zijn we verder gaan graven en vonden op de plaats waar we de schedel verwachtten minuscule restjes tandglazuur.’’