Tessa (51) zamelt na dwarslaesie geld in voor rolstoel busje: ‘Help me mijn vrijheid te behouden’

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ze wil een grote Volkswagen Transporter aanschaffen. Die bestelbus kost nieuw ongeveer 42.000 euro, maar misschien kan ze ergens een goedkoper, voormalig demonstratiemodel vinden.

,,’Zitten is het nieuwe roken’, hoor je weleens zeggen. Ons lichaam is er niet voor gemaakt om permanent te zitten, maar ik ben daartoe gedwongen. In de jaren sinds het ongeluk ben ik scheefgegroeid. Ik kamp met chronische rugklachten. Daarom kan ik ook niet meer werken voor Pon. In 2018 moest ik na bijna twintig jaar de handdoek in de ring gooien. De pijnklachten zijn te erg. Pijn is de grootste energieslurper die er bestaat.’’

Ze blijft niettemin actief: onder meer als ambassadeur voor www.mijnleventweepuntnul.nl. Op deze site vertelt ze in drie korte filmpjes hoe ze er de moed in houdt. Zo legt ze uit: ,,Ik had altijd al die positieve blik en die heb ik behouden. Van mijn oma leerde ik om mijn zegeningen te tellen. Een handicap heeft ook voordelen! Je krijgt altijd de mooiste plek van het theater, de bioscoop en het parkeerterrein.’’

Ze adviseert vooral de dingen te doen ‘waar je blij van wordt’. Dansen deed ze vroeger graag, maar nu niet meer. Want van rolstoeldansen wordt ze verdrietig. Wel gaat ze nog steeds op zoek naar mooie kleding. Ze constateert: ,,Als je je goed voelt, straal je dat uit en krijg je dat terug.’’ Zulke voorlichting is belangrijk. ,,Als ervaringsdeskundige ben ik geloofwaardiger dan een therapeut.’’ Ze blijft ook in beweging, dankzij een handfiets die ze aan haar rolstoel vastkoppelt. Op filmpjes rijdt ze ermee door de Langestraat.

Het dramatische ongeval vond plaats toen ze 37 jaar was. Op de snelweg in de richting van Eemnes viel ze in slaap achter het stuur. Ze was oververmoeid. ,,Ik heb daar geen herinneringen aan. Het ongeluk is uitgewist, geblokt. Het is één zwart gat. Als iets té traumatisch is om te herbeleven, treedt in de hersenen een beschermingsmechanisme in werking. Gelukkig maar. Ik zou anders nooit meer auto durven te rijden.’’

Maar dankzij dat ongeval heeft ze nóg een heldere boodschap. Aan eenieder die geneigd is om oververmoeid achter het stuur te kruipen, kan ze zegen: nóóit doen. 

Wil je een bijdrage doen? Dat kan hier