Moederhart Heidi huilt, zoon Robin (14) verliest ‘thuis’ in Hoenderloo

Stel je voor dat je veertien jaar oud bent. Veertien jaar en je hebt autisme. Je bent een intelligente jongen, maar de wereld is zo vreemd en groot dat je voortdurend zoekt naar duidelijkheid en voorspelbaarheid. Als het daaraan ontbreekt, word je zo angstig dat je dwingend en boos wordt. En als je boos wordt verlies je alle grip op jezelf en kan niemand je meer bereiken. Dan word je een gevaar voor jezelf en voor je omgeving. Dat is absoluut niet wat je wilt en je bent er zelf ook bang voor, maar je kunt niet anders. Het is jouw manier van overleven.

Stel je voor dat je eigen moeder, die er altijd voor je is en jou het best begrijpt van iedereen, niet meer voor je kan zorgen. Stel je voor dat je haar in zag storten. Dat ze het niet meer op kon brengen om jou voortdurend door het leven te leiden, je dagen voorspelbaar te maken, je boze buien op te vangen, je emoties te reguleren. 

Stel je voor dat je merkte dat zelfs zíj de grip op jou kwijtraakte.