,,Jongens, we houden elkaar met stokken op anderhalve meter”, weerklonk het lachend vanuit het herengezelschap in de anders zo rustige straat op de Gulden Bodem. Beneden aan de bult hadden de mannen zich een kwartiertje van te voren verdekt opgesteld. 

Het had wel iets weg van een reünie, de ontmoeting met kopstukken als Harry Laheij, Henk Berg, Alexander van den Hoven, Cyriel van Gorkum en Dokus Kamevaar.  

Na uitwisseling van de laatste wetenswaardigheden over ziekte en gezondheid ging het gezelschap in een rumoerige ganzenpas op weg naar de woning van Boshouwers, beladen met slingers. Discussie ontstond onderweg over de vraag of het mondkapje nu echt op moest. 

,,Zo kun je niet zingen”, verzuchtte Harry Laheij.  Alexander van den Hoven bleef onverbiddelijk. Kamevaar stelde het repertoire brutaal ter discussie: ,,Wat zingen we eigenlijk? Hoeperdepoep zat op de stoep?” Het werd ‘Lang zal hij leven’.

,,Dat ik dit mag meemaken in coronatijd”, reageerde Boshouwers,  ooit gevierd tambour-maître van de Arnhem Band. ,,En dat ook nog op een dag met een bijzonder extra jubileum: zestig jaar geleden was ik de carnavalsprins. Al dat plezier, dat leer je nooit meer af.”  

Zijn vrouw kreeg een enorme bos bloemen. Van den Hoven beloofde een aantekening in het ‘kusjestegoedboek’ voor als het weer mag. De jenever voor Wim hoeft niet meteen op, vonden de heren. ,,Je mag hem ook bewaren voor ons voor later.”