‘Bij uitzichtloos lijden bestaat hier euthanasie, misschien moeten Syriërs ook die optie krijgen’

Om vijf uur ’s ochtends kreeg ik een appje van een vriend: ‘Anwar, leven je ouders nog? Bel ze nu!’. Bij het geluid van mijn telefoon zat ik al rechtop - want ik weet dat als ik op zulke tijdstippen een bericht krijg er iets goed mis is.

Toen ik zag dat de tekst Arabisch was, werd mijn vermoeden van onheil alleen nog maar groter.

Een aardbeving op de grens van Turkije en Syrië. Ik belde meteen mijn moeder in Aleppo, maar ik kreeg geen gehoor. Op sociale media zag ik filmpjes die ik kende van de oorlog: ineenstortende gebouwen en schreeuwende mensen. Ik begon te huilen.

In gedachten lagen mijn ouders en broer al onder het puin. Ik werd misselijk. Na een paar uur kreeg ik mijn moeder toch aan de telefoon. Haar stem trilde van de angst en de kou. ‘Het is erger, erger, erger dan de oorlog die we hebben meegemaakt. Nu kunnen we niet eens ergens schuilen.’

Op Facebook zag ik een video van een man die tegen zijn kind onder het puin roept: ‘Ik ben drie keer gevlucht om je te kunnen beschermen, maar dit was onmacht en nu ben je dood'.

De wereld leefde meteen mee, overal begonnen mensen inzamelingsacties te voeren voor de slachtoffers in Turkije. Geld, kleding, warme dekens. Nederland stuurt een groep deskundigen om mensen onder het puin vandaan te halen. Maar door de sancties tegen Syrië wordt het moeilijk om hulp daarheen te sturen.

Hoe kunnen mensen twaalf jaar oorlog verdragen en nu dit. Alles wat ze net weer een beetje hebben opgebouwd: huizen, scholen, kiosken waarmee ze nét genoeg verdienen om niet te verhongeren. Alles is kapot.

Hoe vaak kan een mens alles verliezen? Kun je dan niet beter maar onder het puin liggen?

Mijn hoofd sloeg op hol, wanneer hier het lijden uitzichtloos is, bestaat er euthanasie. Misschien moeten we Syriërs ook die mogelijkheid geven? Al wil ik natuurlijk niet dat mijn geliefden doodgaan, ik gun hen wel de rust.