Jaargetijde

Binnenkort, als de besjes rijp zijn, zal er een zwerm spreeuwen op neer duiken. Je moet dan niet in de hangmat gaan liggen want er barst boven je hoofd een storm los. Je raakt bedolven onder rondvliegend blad en aangevreten besjes. En spreeuwendons, als ze weer weg vliegen.

De slag om Arnhem, noem ik het. Misschien wel omdat het blad van de wingerd in de nazomer altijd maroonrood kleurt.

Hier in de regio is maroonrood de kleur van de nazomer. Arnhem, Oosterbeek, Driel, Renkum: het hangt er vol met doeken en vlaggen in die kleur. In Arnhem zie je die vlaggen in alle wijken uitgestoken, van de Hoogkamp tot ’t Broek, van Presikhaaf tot De Laar.

Politici hebben het vaak over verbinden. En aan hun abstracte taal hoor je af dat ze zelf ook niet zo goed weten hoe dat moet. Maar zie je die vlaggen, dan denk je: de verbinding is er al wel.

Zelfs de ietwat zelfingenomen Oosterbekers voelen aan als stadsgenoten. Niet alleen door die vlaggen hoor. Ook door de Lancasters die overvliegen, de Britten die op de terrassen bier drinken. De volwassen mannen die zich in september zo graag als soldaat verkleden.

De herdenking van de Slag om Arnhem is een jaargetijde. Het is als de lente en de herfst. Ze komt en ze gaat weer. Altijd in hetzelfde ritme. Het geeft je houvast, een richtpunt in het jaar.

Fijn ook wel dat het aan de herfst voorafgaat. Stel je die herdenking eind november voor. Guur herfstweer, kale bomen. Toch nog iets om veldmaarschalk Montgomery dankbaar voor te zijn.