Permanente bewoners van Vakantiepark Arnhem krijgen een jaar de tijd om te vertrekken

Daar mogen ze wel maximaal een jaar over doen. En als het nodig is, worden ze geholpen elders weer onderdak te vinden en het leven op te pakken. Dat laat het stadsbestuur van Arnhem weten in een brief aan de gemeenteraad.  

Aan de permanente bewoning van chalets en huisjes op het vakantiepark in Schaarsbergen, langs de  A12, wil de gemeente al langer een eind maken. De raad stemt daar mee in, maar vorige maand kreeg wethouder Ronald Paping op voorstel van de SP wel de instructie mee dat geen bewoner gedwongen mag vertrekken als elders geen passende huisvesting is gevonden. 

Op het Arnhemse terrein van Oostappen, het recreatiebedrijf van Brabander Peter Gillis, wonen volgens de laatste opgave van de gemeente 47 eenpersoonshuishoudens, 8 tweepersoonshuishoudens en 13 gezinnen met in totaal 24 kinderen. Zeventig permanente bewoners hebben de camping vorig jaar al verlaten omdat de gemeente toen de teugels begon aan te halen. 

De overgebleven bewoners krijgen tegen het eind van volgende maand eerst bericht dat de gemeente tegen permanente huisvesting gaat optreden. Nadien ontvangen ze een besluit dat ze binnen een jaar het park moeten verlaten, op straffe van een dwangsom. Daartegen kunnen ze bezwaar aantekenen.  

In principe zijn bewoners zelf verantwoordelijk voor het vinden van een andere woning. Het stadsbestuur denkt dat het merendeel dat ook op eigen kracht kan. Wie dat niet (meer) kan, bijvoorbeeld vanwege sociale problemen, schulden en/of omdat zorg nodig is, kan hulp krijgen van een team dat voor dit doel wordt opgetuigd.   

Gelet op de samenstelling van de groep permanente bewoners gaat de gemeente ervan uit dat met name kleine huisjes, appartementen of kamers nodig zijn als alternatief. Verder zal het merendeel van de gezinnen zijn aangewezen op een sociale huurwoning. Met de woningcorporaties wordt door het zoekteam contact onderhouden.    

Lukt het bewoners niet om binnen een jaar iets anders te vinden, dan kunnen ze nog respijt krijgen als vast staat dat ze alles hebben gedaan wat in hun mogelijkheden ligt. Wie zelf in staat is om op zoek te gaan, moet dus in de benen komen. Wie dat moeilijker vindt, moet in elk geval aan de slag om eventuele barrières voor woonruimte, zoals een schuldenlast, uit de weg te ruimen. 

,,Deze insteek geeft bewoners duidelijkheid, maar ook perspectief", meent het stadsbestuur. ,,Het is duidelijk dat er een eind komt aan de permanente bewoning. Maar ook dat, als een bewoner meewerkt, er niemand door toedoen van het handhavingstraject op straat komt te staan.”