'Als ik mijn ogen dichtdeed, zag ik die dingen weer'

Farzad en Ahmad spreken namens maar liefst 420 miljoen kinderen. Want zoveel kinderen leven op dit moment in landen waar wordt gevochten. Extra triest: het zijn er twee keer zoveel als twintig jaar geleden. Wereldwijd woont nu zelfs een op de vijf kinderen in een geweldszone, zo blijkt uit het vandaag gepresenteerde rapport Stop the War on Children van kinderhulporganisatie Save the Children.

Gelukkig hoeven Farzad en Ahmad niet meer naar de schuilkelder te rennen. Beiden zijn dankbaar voor het nieuwe leven dat ze met hun ouders, broertjes en zusjes mochten beginnen in respectievelijk Ossendrecht en Krimpen aan den IJssel. Twee lieve knullen met zachte stem die in keurig Nederlands praten over verschrikkingen waar klasgenootjes hier geen of weinig benul van hebben. Ahmad: ,,Soms hoor je grapjes over bomgordels. Ze denken dat wij allemaal een bomgordel dragen. Effe lachen, lekker grappig. Ze weten niet hoeveel mensen hebben gehuild om bomgordels.''

Boos is hij niet op de kinderen, des te meer op de volwassenen in zijn geboorteland en wat die aanrichten. ,,Waarom voeren jullie oorlog? Je bent landgenoten van elkaar! Stop gewoon met die oorlog'', zegt hij emotioneel na de ontmoeting met Kamerleden. Nee, Ahmad wil geen politicus worden, wel kinderarts.

Farzad herinnert zich een vuurgevecht in Kabul. Bij hem voor de deur. Afghaanse soldaten tegen de taliban. Hij was gaan kijken en schrok van zijn angstig schreeuwende moeder. Zijn vader was ooit meegenomen door soldaten, ook zijn zus. Haar zag hij nooit meer terug. ,,Voor de deur lagen een heleboel hulzen en de grote muur van onze buurman zat vol kogelgaten'', weet Farzad nog van die schietpartij.

Het eerste jaar in Nederland wilde hij niet slapen. ,,Een uurtje. Maar niet langer. Want als ik mijn ogen dichtdeed, zag ik al die dingen weer.”