Toch zijn dit de enige twee smaken waar we nu uit kunnen kiezen. We zitten al tien maanden in lockdown, het leed is niet geleden met de drie weken waarmee Rutte de lockdown waarschijnlijk verlengt. Drie maanden zou een eerlijker voorspelling zijn. Drie maanden voor we beginnen aan de terugkeer naar de wereld zoals we die kenden. Langer voor we er zijn. Maar hé, bekijk het eens even anders: we hebben er al dik tien maanden opzitten.

Ik wil hier echt niet de positivo uithangen. Maar soms helpt het om even van perspectief te wisselen. Of überhaupt te kijken naar wat anderen meemaken. Ik krijg wekelijks honderden brieven van lezers. Oma’s die hun kleinkinderen missen, kleinkinderen die hun oma’s missen, een meneer wiens patatzaak in Zwolle op z’n gat ligt. Verpleegkundigen die moe, moe, moe zijn. Mannen die hun vrouw, vrouwen die hun man in hun eentje hebben moeten begraven; ouderen die alleen in hun huisje zitten en al sinds maart niemand hebben gesproken.

Maar wat mij het meest opvalt, is de kracht die mensen weten aan te boren om door te gaan. Die verpleegkundige gaat toch weer iedere ochtend naar het ziekenhuis. want ‘wie moet het anders doen’. De leraar die het helemaal gehad heeft met dat afstandsonderwijs, schrijft: ‘Maar we moeten er doorheen. Ik ga weer moed verzamelen om mijn middelbareschoolleerlingen een rijke leerervaring te geven’. En dan die mevrouw die vertelt over haar man die kanker heeft, aan de chemo zit. Misschien heeft hij nog twee jaar, mag zijn kinderen niet knuffelen, enkel contact via de app en het keukenraam. ‘Ons leven is in een emotionele achtbaan veranderd.(..) maar we blijven optimistisch. Wandelen iedere ochtend. We wonen gelukkig in een groene wijk.’

Wat moeten we d’r mee? Nou, soms moet je gewoon even je knopen tellen. En soms moeten we ook niet alleen kijken naar wat voor ons ligt, maar ook achterom of we al wat bereikt hebben.

Hebben we wat bereikt dan? Als u dit leest bent u nog niet overleden. Ja, dat is een slecht grapje, maar met een kern van waarheid. Ik heb een deskundige collega gevraagd te berekenen hoeveel doden er in Nederland zouden zijn gevallen zonder lockdowns. Het zijn ruwe schattingen, hè (voor de duidelijkheid: er zijn ook heel veel mensen overleden aan andere oorzaken, maar die laat ik hier buiten beschouwing). Als het virus ongebreideld had rondgewaard hadden 40.000 tot 80.000 80-plussers kunnen overlijden, 50.000 tot 75.000 zeventigers en in de leeftijdsgroepen daaronder nog eens tot 15.000 Nederlanders. Maar zonder maatregelen zou groepsimmuniteit ontstaan, kreeg niet iedereen corona en dus zou het totale dodental pak ‘m beet tussen de 75.000 en 120.000 doden uitkomen. Laten we 75.000 aanhouden. Tot nog toe zijn voor zover bekend 17.000 mensen overleden aan corona.

En nu weer uit die getallen, alsjeblieft. Want 17.000 coronaslachtoffers, dat zijn 17.000 vaders, moeders, zonen en dochters, kinderen van iemand, vrienden, buren, goeie collega’s die we de afgelopen tien maanden hebben begraven. Maar we hebben met zijn allen dus ook 58.000 levens gespaard. 58.000 vaders, moeders, zonen en dochters, buren, vrienden en collega’s. Twee middelgrote voetbalstadions vol mensen die er nog zijn, dankzij ons allemaal. Omdat u met kerst voorzichtig deed, omdat u knarsetandend uw winkel dicht deed. Omdat we niet gingen skiën, omdat we onze kinderen thuisonderwijs gaven. Omdat we binnen bleven. Omdat, omdat.

Ondertussen ligt het hele MKB aan het infuus, zijn alle zzp’ers radeloos en onze verplegers overwerkt. Dat zijn stuk voor stuk grote menselijke drama’s. Nog drie maanden? Meer nog voor we er helemaal af zijn. Het is niet anders. Maar we kunnen iets doen. U kunt iets doen! Help waar dat mogelijk is. Als u werk hebt uit te besteden: doe het lokaal. Als u winkelt: stop met Amazon, zoek de website van uw plaatselijke kledingwinkel, sportzaak en boekhandel op. Bel ze desnoods gewoon op. Accepteer dat die bestelling niet over een maar over twee of drie dagen komt. En o ja, gooi een kaartje in de brievenbus van die mevrouw, die u alleen maar achter haar raam ziet zitten.

Ik wou dit stukje met een wijze opmerking besluiten. En iedereen weet, als je een lekker citaat zoekt, kun je altijd even intikken: ‘Churchill, famous quotations’. En ja hoor, de eerste hit was raak. ‘If you’re going through hell, keep going’ zei de grote staatsman die Engeland door WOII hielp. ‘Als je door een hel gaat, blijf doorgaan.’ Hou vol, zeg ik, in alle bescheidenheid. We weten waar we het voor doen.

Bekijk hier onze speciale voorpagina met het pleidooi van Frank Poorthuis:

Bekijk onze video's over het coronavirus....