Het ging bij ons dit weekeinde aan de keukentafel over van alles en nog wat. We aten taart, want we haalden nog een verjaardag in van mijn oudste dochter. We bespraken toekomstplannen, we bewonderden tekeningen van de kleintjes, we hadden plezier, we keken naar de regen buiten. Maar het ging bij ons ook over serieuze zaken.

Nou moet je altijd oppassen voor grote woorden. Maar bedenk even dat we wonen in het land dat de Deltawerken tot stand bracht, wonder van techniek en precisie. Dat land. Met een van de grootste havens van de wereld, die een enorm achterland bedient met een fijnmazig netwerk van rail- en vrachtvervoer. Een land met een internationaal opererende agrarische sector waar miljarden in omgaan en bloemenkwekers, die hun waar 24/7 over de hele wereld verkopen. Een land kortom, dat zich erop voorstaat magistraal in distributie te zijn.

Maar tegelijkertijd is dat ook het land waar de overheid de vaccinatiestrategie zo slecht geregisseerd heeft dat mensen met hooimijtallergie eerder een inenting krijgen dan serieuze kankerpatiënten. Het land waar een website functioneert van opstandige huisartsen en gerespecteerde hoogleraren, die proberen wat overgebleven vaccins onder de bevolking te verspreiden. Zodat op zeker moment honderd mensen in de rij staan voor een dokterspraktijk, van wie er maar tien kunnen worden geholpen. Zelfs mijn vrouw, in die hele pandemie hier thuis een baken van rust, gaf toe dat ze af en toe op die prullenbaksite kijkt of er niet toevallig in de buurt een vaccin over is.

Er is weinig vertrouwen dat de overheid ons allemaal op tijd gevaccineerd heeft: 1 juli zoals De Jonge beloofde. ,,Jij hebt makkelijk praten, pap. Jij hebt al een vaccinatie binnen’’, zei mijn dochter. Als je begin 20 bent en je wilt na twee jaar eindelijk eens even met vakantie, maar twee PCR-testen kosten al de helft van je budget, ik begrijp wel dat je daar chagrijnig van wordt.

Nou ja, dat hoef je allemaal niet per se dystopisch te noemen, want het einde van de wereld is het niet. Er gaat ook veel goed. Maar het gevoel dat we in een slechte film zitten, dat bekruipt me af en toe wel.

Daarover dus hadden wij het aan mijn eettafel dit weekeinde ook. Niet dat we er veel aan konden doen. We zijn tenslotte maar gewone inwoners van dat mooie land. We wachten het af.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Frank Poorthuis sprak over zijn reeks quarantainecolumns in een speciale talkshow ter ere van 75 jaar AD. Bekijk hieronder het fragment.