De schuld van verkrachting wordt bijna systematisch bij vrouwen neergelegd

Tijdens het ontbijt in mijn favoriete café op de hoek las ik het verhaal van Liesje. Liesje werd 16 jaar geleden door een groep jongens de bosjes ingetrokken. Ze kreeg een zak over haar hoofd, haar handen en voeten werden vastgebonden en er werd een sok in haar mond gepropt. De jongens begonnen haar één voor één te verkrachten. Daarna werd ze naar een kelderbox gebracht. Daar gingen de mishandelingen de hele nacht door. Liesje werd door zeventien jongens verkracht. Het waren allemaal bekenden van haar. Liesje was 13 jaar.

Mijn ontbijt kwam omhoog en tranen sprongen in mijn ogen. Wat ging er mis bij deze jongens, die ooit als onschuldige baby’s in moeders schoot lagen? Liesjes gruwelijke relaas deed mij denken aan het horrorverhaal van de 17-jarige Zwolse die volgens justitie vorig jaar door vier jongens, vrienden van haar, bewusteloos werd geslagen en werd verkracht. De jongens filmden dit walgelijke tafereel en zonden het live uit op Instagram. De vrouw hield er naast blauwe plekken een levenslang trauma aan over, maar kreeg net als Liesje van haar belagers te horen dat ze er zelf om had gevraagd.

Deze gruwelverhalen zijn gelukkig uitzonderlijk, geweld tegen vrouwen helaas niet. De cijfers zijn schokkend: wereldwijd heeft een op de drie vrouwen tenminste één keer in haar leven te maken met fysiek of seksueel geweld, in Nederland ligt dat aantal op bijna de helft. Een op de acht vrouwen in Nederland is ooit verkracht. De kans dat jouw dochter, vriendin, collega, of buurmeisje hiermee te maken krijgt, is dus enorm.

Tegelijkertijd is verkrachting een ondergerapporteerde misdaad. Omdat de dader in de meeste gevallen een bekende is, zwijgt het slachtoffer vaak uit angst, schaamte of aangepraat schuldgevoel. Bovendien is aangifte doen een pijnlijke bedoening en vaak een totale verspilling van tijd, kan ik helaas uit eigen ervaring vertellen. Mij werd zes jaar geleden afgeraden om aangifte te doen nadat een man mij in een Amsterdamse nachtclub verkrachtte. Ik kon geen sporen van dwang laten zien en had dus geen bewijs. Het zou zijn woord tegen het mijne zijn.

Ik lepelde het schuim van mijn cappuccino en moest denken aan de woorden van Dr. Denis Mukwege, gynaecoloog en Nobelprijswinnaar die wereldwijd duizenden vrouwen oplapte nadat ze bruut waren verkracht. Ik ontmoette hem vorige week in Amsterdam, ter ere van zijn nieuwe boek De Kracht van Vrouwen. ‘Waar ter wereld ik ook ben, de rode draad is overal hetzelfde: de schuld van verkrachting wordt bijna systematisch bij vrouwen neergelegd. We moeten ophouden het probleem terug te duwen naar het slachtoffer en inzien dat de oplossing niet bij vrouwen, maar bij mannen ligt. Mannen moeten niet bang zijn of zich aangevallen voelen – niet alle mannen zijn verkrachters. Mannen zijn nodig om geweld tegen vrouwen en, de kern van het probleem, genderongelijkheid aan te pakken. En dat begint bij het opvoeden van onze zonen.’

Ik vraag de serveerster om de rekening terwijl muziek van Akon ft. Snoop Dogg door de speakers van het eetcafé schalt: ‘I see you windin’ and grindin’ up on that pole. I know you see me lookin’ at you and you already know. I wanna fuck you, you already know. I wanna fuck you, you already know, girl…’

Tja. We hebben nog een lange weg te gaan.

Eens/oneens? Reageren kan onderaan dit artikel. Alleen reacties voorzien van een volledige naam worden geplaatst. We doen dat omdat we een debat willen met mensen die staan voor wat ze zeggen, en daar dus ook hun naam bij zetten. Wie zijn naam nog moet invullen, kan dat doen door rechts bovenaan op onze site op ‘Login’ te klikken.