Een wandeling met gedachten over kunst en moord

Het blijft alweer langer licht. Wat de aard van m’n avondlijke lockdownwandelingen weer langzaam verandert. Sinds maart vorig jaar heb ik de hele cyclus volgemaakt: van schemer naar licht naar schemer naar donker, en nu dus weer terug naar schemer. Straks in april loop ik weer in het volledig licht.

Je zou verwachten dat ik langzamerhand dus elke steen van deze kade wel betreden heb. Ik had er best een kunstproject van kunnen maken. Elke dag een beetje verf aan m’n schoenen en dan na een jaar kijken welke stoeptegel op die 3 kilometer nog niet geraakt is. Of welke juist wel: lockdownwandelpad 2020-2021. 

Ik moet ineens denken aan een beroemd kunstwandelaar, iets met Brown, wacht ik zoek het op, yep, Stanley Brouwn, een conceptueel kunstenaar die zijn wandelingen, ultrakorte en megalange, tot kunst verhief. In het Kröller Müller staat ergens een bordje van een zeven stappen lange wandeling. Nou ja, van die dingen die je bedenkt als je in de schemering langs steeds dezelfde kade loopt.

Er is daar overigens ook een plekje dat me op heel andere gedachten brengt. Gisteravond was het, ik liep aan wat wijzelf de donkere kant van de kade noemen, waar louche garagebedrijven zitten en onofficiële sportscholen, waar een aftands bewoond scheepje ligt en de kadeweg plots ophoudt vanwege een ingewikkeld bruggenstelsel. Auto’s moeten er keren waarvoor de weg aan het eind een kleine ronde verbreding heeft gekregen. Doodlopend dus en veelzeggend voor wat zich toen afspeelde.

Het regende, ik had de kraag van mijn jas opgetrokken en van achter kwam heel langzaam een auto aangereden. Ik keek om, het was een klein zwart bestelwagentje. Het maakte net heel langzaam de draai, twee man kon ik onderscheiden, de bijrijder had zijn raam open en speurde een beetje. Keek-ie naar mij? Ik wist het niet zeker. Ik stond even stil, zij bleven tergend langzaam dat rondje maken. Nu keek-ie echt naar me. 

En inenen besefte ik dat we ons op de perfecte plek voor een vergismoord bevonden. Zo’n moord die iedereen kan treffen, want hij is niet voor jou bedoeld, maar voor iemand die op je lijkt. En leek ik op die iemand? Joh, ik leek op dit moment op half Nederland, een oudere man, verscholen in zijn jas. Ik keerde hen de rug toe, stapte door en liep iets versneld de trap naar de brug op.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: