Familie van verdronken Robel (7) ‘verslagen door pijn en verdriet’

Het jongetje woonde met zijn moeder en vier broertjes sinds een jaar in Losser. Hij had al wel zwemles, maar nog geen diploma. Hij kon zich normaal gesproken in ondiep water wel redden. Wat Robel precies is overkomen in de vijver is daarom nog onduidelijk. De politie spreekt van een noodlottig ongeval.

Ksanet wil namens haar moeder graag vertellen over haar lieve broertje, maar het beeld van zijn dode lichaampje in haar hoofd doet haar verhaal stokken. „Ik voel een onbeschrijflijk verdriet. Maar ook boosheid. Boosheid op mezelf. Waarom liet ik hem alleen gaan, waarom was ik niet bij hem?” Ze kreeg het drama pas in de gaten, toen één van de kinderen in de buurt kwam aanrennen en schreeuwde: ‘Robel is dood, Robel is dood’.

Terwijl juist nu het geluk met Robel en zijn familie leek te zijn. Na jaren van vluchten via Soedan en Libië hadden ze hier een permanente verblijfsvergunning gekregen. Robels vader was nog achtergebleven, maar een gezinshereniging leek slechts een kwestie van tijd. Ze keken uit naar zijn komst. Maar hij zal zijn zoon dus nooit meer zien. En het is - wreed genoeg - al het tweede kind dat hij en zijn vrouw verliezen aan een verdrinkingsdood. „Tijdens onze vlucht per boot vanuit Libië ging er veel mis”, zegt Ksanet. „Mijn oudste zus is in zee verdronken. En met mijn zus ook háár dochtertje...”

Over de verschrikkelijke tijd, die hen dwong het dictatoriaal bestuurde Eritrea te ontvluchten wil ze liever niet vertellen. Maar verhalen van de Eritreeërs in Nederland zijn niet mals. Ze zijn na de Syriërs de grootste groep ‘nieuwe’ asielzoekers in Nederland. Tussen 2014 en 2018 deden zo’n 22.000 Eritreeërs hier een asielaanvraag. De meeste aanvragen zijn gehonoreerd. 

Nu speelt vooral de gezinshereniging. De meeste Eritreeërs geven aan dat ze hun land ontvluchten vanwege de barre militaire dienstplicht, die jaren kan duren onder een gewelddadig regime. Persvrijheid bestaat er eigenlijk niet, godsdienstvrijheid is beperkt en martelingen in gevangenissen zijn normaal. Familieleden van deserteurs van het leger worden ook vervolgd en mishandeld. Het land is daarbij ook straatarm.

De Eritrese man uit Overdinkel, waar Robel die fatale dag aan het spelen was, is de hele nacht bij de rouwende familie gebleven om te waken. Hij voelt ook schuld, zegt hij, omdat hij de kinderen heeft laten gaan. „Wat moeten wij Eritreeërs toch veel ellende meemaken. We dachten eindelijk in Nederland een veilig en goed thuis te hebben gevonden.” Tot dinsdagavond. Een vijvertje van amper twee meter diep stort de familie – en met hen de Eritrese gemeenschap in het Twentse – in nieuwe diepe rouw.

Burgemeester Cia Kroon van Losser bracht woensdagochtend persoonlijk haar condoleances over aan de familie. Ook inwoners van Overdinkel leven mee. Woensdagochtend zijn er bij het vijvertje wat bloemen neergelegd in het gras. Vlak bij het bankje, waar dorpelingen op een mooie zomeravond graag even zitten. Er staan geen borden, die waarschuwen dat het water diep kan zijn. Of die het water betreden verbieden.

Annie Scheper (80), de buurvrouw van de Eritreeër uit Overdinkel, heeft geen oog dicht gedaan. Ze helpt haar buurman en zijn kinderen zo nu en dan met de Nederlandse taal en wat dingetjes in en rond het huis. „Ik ben ook moeder van vier kinderen en oma. Wat denk je. Zo’n drama met zo’n prachtig knulletje komt je aan het bot.” 

Ze vecht tegen haar tranen. Ze vertelt dat ze een hekel heeft aan ‘dat watergat daar’. Die retentievijver is vier jaar geleden aangelegd als overloop, voor als het veel regent. Er staat permanent water in. Wat haar betreft moeten er hekken om de vijver. Dichtgooien mag ook. „Water en kinderen, dat trekt. En ik vind het vies water.”

Ze heeft twee dochters op bezoek, die haar komen troosten. „Naast ons was het de hele dag één en al plezier en dan loopt het zo af.” Annie hoort een van de kinderen nog zo de straat in komen, schreeuwend: hij is dood, hij is dood. Daarna was het één en al schreeuwen en janken.” Moedeloos schudt ze haar hoofd. „Dat die mensen nu ook dit nog mee moeten maken.” 

De getroffen familie heeft de wens dat Robel in hun geboorteland begraven kan worden.