Frank zat met zijn dochter in de auto: ‘Papa, als ik later groot ben, mag ik dan jouw auto?’

Ik reed met de kleinste in de auto. Ze mocht voorin zitten omdat we maar met z’n tweetjes waren. Dat is een ding hoor, als je 6 bent. Alleen met een stoelverhoger, voorin de auto naast je vader. Ik ben in principe best voorzichtig in die dingen. Ik zou ze het liefst tot ze 18 zijn aan een kinderstoeltje vastbinden. Maar tegelijkertijd moet ik ook vaak denken aan hoe wij zelf, als kinderen, door onze ouders vervoerd werden.

Wij waren met elf thuis, negen kinderen. Mijn vader had op zeker moment een Ford Transit, een grote bestelbus. Langs de zijkanten had hij bankjes getimmerd. Daar zaten wij op. Zonder riemen, hè. Zo konden we wel met zijn allen op vakantie. Niemand die daar moeilijk over deed (jazeker, de sterfte in het verkeer is sindsdien aanzienlijk gedaald. Het was maar een anekdote.).

Maar goed, de kleine zat voorin dus, naast me. En ze kon bij de autoradio. Aan, uit, harder, zachter. Zeer voldaan was ze. Haar wereld is toch al veel groter geworden. Want ze heeft de magische leeftijd bereikt dat ze echt kan lezen. Niet alleen letters, niet alleen kleine woordjes, maar echte zinnen. Afgelopen week heeft ze haar eerste echte boek uitgelezen. Dat was wel een historisch momentje. Vooral de weg ernaartoe. Het was het eerste leesboek dat ze zelf had uitgekozen in een (weer net geopende) boekhandel.

Dat ze daarna thuis op de bank met haar boek op schoot, hardop (want dat doen ze nog hè), hardop van zin naar zin, van bladzij naar bladzij zich door dat boek heen las. Ik smelt dan hoor. En nu zat ze naast me, voorin de auto. Dan hoor je hoe lezen hun wereld opent. Ineens kunnen ze alles lezen. En lezen ze ook alles. Nummerborden, opschriften op vrachtwagens, reclameborden langs de weg, filmposters. Alles hardop natuurlijk. ‘Ikea! Daar gingen we voor corona toch wel eens naartoe, papa!’

Ik: ‘Jazeker, dat komt ook wel weer, hoor.’

Enfin, we hadden maar een kort ritje te doen, maar d’r was een boel te lezen. Op zeker moment zegt ze: ‘Papa, als ik later groot ben en kinderen heb, mag ik dan jouw auto?’

Ik: ‘Ja hoor, maar waarom?’

Zij: ‘Nou, ik weet nou hoe die werkt. Met de autoradio en zo. Dat is toch handig dan.’

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl