Als een soort Mariaverschijning hing de zeekoe voor me. De vinnen devoot voor de borst gevouwen, een krans van zonnestralen achter de kop. Ik bleef waar ik was, watertrappelend met mijn snorkel boven water. Van de zeekoe ging een rust uit die direct oversloeg op mij. Al mijn gedachten dreven als luchtbellen naar de oppervlakte. Het dier leek me in zich op te nemen, draaide iets bij zodat het lijf de vorm kreeg van een dikbuikige komma. Daarna zakte ze naar de bodem waar haar kalf loom pirouettes draaide.