Ik gun alle Russische Dana Internationals, Conchita Wurst’s en Nikkie de Jagers in de dop een ruimer wereldbeeld

Zet de officiële openingstune van het Songfestival op, en ik zit weer met fris gewassen haren in mijn Freggels pyjama naast mijn zusjes op de bank. Bakje paprika chips op schoot, een glaasje cola erbij en opblijven tot de laatste douze points waren uitgedeeld. Kon het beter dan dat? Absoluut niet. Maar de legendarische songfestival avonden in mijn studententijd kwamen wél dicht in de buurt. In bont gezelschap van vrienden en aanverwante paradijsvogels ging de verkleedkist open en een flinke scheut rum in de cola. Ook hielden we een alternatieve puntentelling bij voor de mooiste jurk of meest extravagante act. De avond dat de Israëlische Dana International als eerste transvrouw het Songfestival won, ging ook bij ons (om meerdere redenen) als een historisch de boeken in.