Jacqueline Govaert keek naar haar publiek zoals mijn zoon (1) naar het strand keek: vol blijdschap en ongeloof

Mijn zoon – net 1 jaar oud – zat zondag voor het eerst op een strand. Hij had de zee al eerder gezien, maar toen zat hij in een draagzak op mijn rug. Zondag zat hij voor het eerst met zijn billen in het zand. De zandbak, die kent hij inmiddels. Maar dit was een ander verhaal. Zand zover het oog reikte, en verderop het water dat in golven af en aan rolde. Zijn zus, net drie, stond als een Floortje Dessing in pocketformaat naast hem. ‘Kijk, dat is de zee. En dit is het strand, helemaal van dáár naar dáár.’ Haar armen maaiden van links naar rechts. ‘En dat is een meeuw. En dat is er nog eentje.’