Landelijk ziekenhuisstaking op 20 november: 100.000 zorgmedewerkers tegelijk in actie

Vier vakbonden hebben de landelijke actie, de eerste ooit in de ziekenhuizen, op touw gezet uit onvrede over een slepend cao-conflict. Ze willen betere arbeidsvoorwaarden voor 200.000 medewerkers die vallen onder de cao Ziekenhuizen. Naar verwachting doen veertig ziekenhuizen mee. Tijdens de stakingsdag blijft het zorgpersoneel alleen paraat voor spoedgevallen, kankerbehandelingen en operaties bij kinderen.

,,Wij willen een salarisverhoging die vergelijkbaar is met recente zorgakkoorden”, zegt Elise Merlijn, vakbondsbestuurder bij FNV Zorg en Welzijn en onderhandelaar. ,,Ook moeten er goede afspraken komen over arbeids- en rusttijden en over instroom en behoud van medewerkers.”

Momenteel ligt er volgens de FNV een informeel bod van de werkgevers dat bestaat uit een eenmalige uitkering van bruto 1000 euro voor 2019, 4 procent extra op 1 jan 2020 en 4 procent erbij op 1 jan 2021. Maar de vakbeweging heeft vooral moeite met die eenmalige uitkering voor dit jaar. Dat zou ‘verdampgeld’ zijn, omdat medewerkers er dan structureel niets bij krijgen. Merlijn: ,,Wij eisen voor 2019 een substantiële salarisverhoging. Zeg maar 3,5 procent. Maar de NVZ zegt tegen ons dat ze geen geld heeft. Onzin.”

Volgens de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen (NVZ) zijn de eisen die de vakbonden bij de ziekenhuizen neerleggen hoger dan bij vergelijkbare cao’s. ,,Er ligt een heel goed voorstel”, menen de werkgevers, maar nog structureel geld erbij regelen in 2019 zou - door de stroperige onderhandelingen - inmiddels haast onmogelijk zijn. De NVZ maakt zich verder zorgen over de ‘continuïteit van de ziekenhuiszorg’ door de vakbondsacties. ,,Wij staan open voor overleg.’’

De afgelopen weken voerden ziekenhuismedewerkers in afzonderlijke steden al tevergeefs actie, zoals vandaag in Den Haag. De FNV-onderhandelaar hoopt dat de werkgevers met een landelijk staking in zicht wél gaan luisteren naar de wensen van zorgpersoneel. ,,Ik spreek regelmatig mensen die in tranen hun verhaal doen. Dan word ik boos op de werkgevers. Dan denk ik: ‘Hou eens even gauw op, jullie staan niet dagelijks met je poten in het bluswater’.”