Mijn opa en oma waren in onze familie de eerste Jehova's getuigen

Jehova’s getuigen, voor mij is het een beetje godsdienstige folklore. Net zoiets als koningsdag: één keer per jaar hoor je ervan. Onlangs ook weer. Een schoolmusical in Hengelo werd aangepast omdat een scène met een homotintje aanstootgevend zou zijn voor een klasgenootje wiens ouders Jehova’s getuigen zijn. Homo mag je wel zijn, volgens dit kekke clubje, maar je mag er niks mee doen.

Mijn tantes zijn lief, leuk en ook Jehova’s getuigen. Niet heel heftig, meer een soort folkloristische ‘leven-en-laten-leven-godsdienst-tantes’. Maar als je dan leest dat een school een musical aanpast vanwege de leer van Jehova, dan gaat je bloed weer koken. Mijn tante schreef me, toen ik ging trouwen, dat ze erg veel van me houdt maar dat haar geloof het niet toeliet deze bruiloft bij te wonen. Stoerdoenerij!