Natuurlijk gaat Rutte die lockdown niet stoppen, de grote vraag is: hoe lang nog?

We moesten schoolboeken ophalen voor het thuisonderwijs en de meeste ouders hadden dat tot het laatste moment vooruitgeschoven, dus ineens stonden we allemaal samen voor de deur van de school. Met onze kinderen, want alles is tegenwoordig een uitje. En zo zagen alle kleintjes elkaar onverwacht ook weer even. Wat een genot. Joelen, rennen, hollen, klimmen, glijden. Ze zeuren er nooit over, maar als je dit ziet besef je dat ze het elke dag missen.

Wij ouders stonden op zeer gepaste afstand van elkaar onze alledaagse zorgen en overdenkingen te delen. Dat voor sommigen het huiswerk een lolletje is, dat anderen er met de oren bijgesleept moeten worden. Dat ze, hoe we ook ons best doen, toch te weinig buiten zijn. 'En daardoor zijn ze niet moe genoeg!' Waardoor ze 's avonds niet op tijd slapen, 's morgens moeilijk eruit komen. Langzaam gaat alle structuur uit de dagen. En we kunnen er niks tegen doen. Ja, boos worden als ze voor de vijfde keer 's avonds naar beneden komen, gaven we elkaar toe. Tegelijk: 'Wat kunnen zij eraan doen?' Nou ja, boosheid heeft ook niet altijd een rationeel element. Wij zijn ook maar gewoon ouders in crisistijd.

De grote vraag is natuurlijk: hoe lang nog? Dat we de boeken kwamen halen, was al een veeg teken. Rutte gaat echt die lockdown niet stoppen.

Eén van ons bekende dat ze, al een jaar geleden, een ski-vakantie geboekt hadden. Voor eind februari. 'Dat gaan we niet redden, ik weet het.' Maar ze hadden nog niet afgezegd. Uit een melig soort koppigheid. De echte skifanaat van hun twee zat elke avond even op de webcam naar de witte hellingen te gluren. 'Kijk dan hoe mooi het er bij ligt.'

Ik moet bekennen dat ikzelf ook geregeld even op de weerapp kijk hoe het bij ons huisje in Duitsland is. Sneeuw de komende week, het vriest lekker. Als ik mijn ogen dichtdoe zie ik de houtkachel vlammen, ik ruik het stoofpotje, ik hoor het gekwetter van de kleintjes die stampend het huis binnenkomen na een stevige wandeling. Ach, verlangen is niet verboden, hè.

We zijn nog wel even thuis. Maar gelukkig doen we het met z'n allen nog niet zo slecht, met onze spelletjes, ons geknutsel en gefrutsel. Mijn dochter van 8 zei dit weekeinde: ‘Ik vind het best gezellig hoor, die corona. Maar ook wel veel gedoe.'

Reageren: mailto:frankpoorthuis@dpgmedia.nl