Rotterdamse juf doet boekje open: 'Ik word dagelijks kankerjuf genoemd en dood gewenst’

‘Nee, het stormt niet. In elk geval niet buiten.’ Met deze treffende introductie geeft Bianca van der Meer uit Vlaardingen (Zuid-Holland) een inkijkje in haar dagelijkse strijd met het speciaal onderwijs. Want dat het er soms heftig aan toe kan gaan bij haar op school in Rotterdam-Zuid, wordt wel duidelijk in haar column, gepubliceerd in de lokale krant Groot Vlaardingen. ‘Ik voorkom dat er stoelen door de klas gaan. Ik los scheldpartijen op. Ik voorkom dat Alfred en Mohamed elkaar het ziekenhuis in trappen’, schrijft ze onder meer.

Hoe goed bedoeld ook, haar interventies moet Van der Meer geregeld bekopen met intimidatie, bedreigingen of nog erger: fysiek geweld. ‘Dat het gestrekte been van Alfred mij op mijn enkels raakt, neem ik voor lief. Of op zijn minst, ik ben eraan gewend geraakt. Het is normaal. Ik kijk er simpelweg niet meer van op. Just another day’, biecht de juffrouw op. Het komt niet vaak voor dat een docente zo hard en eerlijk is over het gedrag van haar kinderen.

In de loop der tijd heeft Van der Meer hier zeker een schild voor ontwikkeld, maar wat haar nog wel vaak verdriet doet zijn de meest vreselijke verwensingen die ze naar haar hoofd krijgt geslingerd. ‘Meerdere keren per dag krijg ik te horen dat ik een kankerjuf ben. Of wijf. Kankerwijf’, geeft Van der Meer toe. ‘’Ik moet vooral doodgaan. Bij voorkeur zo snel mogelijk. Als het even kan dan ook graag aan kanker. Ik slik. Ik tel. Ik ga door.’

Het is voor de Vlaardingse iedere dag een flinke opgave om de situatie in haar klas niet uit de hand te laten lopen. Vaak gaat dat goed, maar soms gebeuren er dingen waar de juffrouw geen grip op heeft. Zoals in oktober, een voorval waar de juf kort op terugblikt. ‘Drie jongens vechten met elkaar door de klas. Ze belanden plots achter mijn bureau. Ik schrik. Ik hef mijn arm op en duw. Ja, ik duw. Een paar dagen later zal blijken dat ik bij het schoolhoofd moet komen. Er ligt een klacht. Ik ga dit heus wel oplossen. Toch doet het zeer. Elke dag sta ik hier met geduld. Met empathie. En elke dag geef ik nieuwe kansen. Ik verzuip hier soms in. Terug in de klas. Geen enkele leerling luistert naar mij.’

Werken in het (speciaal) onderwijs is heel waardevol werk, benadrukt Van der Meer, maar het vraagt wel veel van haar. Mentaal én fysiek. ‘Het overkomt je niet, je kiest ervoor’, klinkt het op haar website. Ergens toont ze ook sympathie voor de onruststokers in haar klas, omdat ze weet dat zij het zwaar hebben. ,,Er is geen geld voor ontbijt of kleding, ze zijn verantwoordelijk voor hun broertjes of zusjes. Er is huiselijk geweld en verwaarlozing, ze zijn ‘s nachts op straat vanwege een schietpartij. Ze worden bedreigd door jeugdbendes en daarnaast lijden ze aan adhd of autisme.”

Van der Meer pleit helemaal niet voor een hoger salaris, maar wel voor meer hulp en sturing vanuit de overheid. ,,Een extra paar handen en ogen in de klas om mij te ondersteunen en om ervoor te zorgen dat ‘mijn‘ jongens en meisjes de aandacht krijgen die zo hard nodig is. Mijn onverdeelde aandacht en tijd om hen te leren dat iemand een kankerjuf noemen niet netjes is. Niet alleen voor mijzelf, maar ook om hen klaar te stomen voor de grote wereld die hen anders op een andere manier zal leren dat hun gedrag onhandig is.”