Het werd in de tuin weer eens tijd een hartgrondige hekel aan mensen te krijgen

Het begon al te schemeren, de temperatuur werd draaglijk, er stak een klein briesje op. Ver weg rommelde het, de buienradar liet zien dat de verkoeling opnieuw aan ons voorbij zou gaan. De koptelefoontjes konden uit de oren, het was stil. Eindelijk. Het schreeuwen en gillen in de opzetzwembadjes was gestopt, de kleine terroristen lagen in bed, het gevloek en getier van de gefrustreerde bitchmoeder van zes tuinen verderop was verstomd, het barbecue- en biergebral was weggestorven, de buurttieners hadden de telefoon weer gepakt en waren ondergedoken in de eigen sociale bubbel.