Nog even met een kleedpop onder de arm naar het DickensHouse in de Bergstraat. En waar zetten we die kinderwagen even neer? ,,Die baby kan ze wel even onder de arm meenemen’’, verzekert Emmy haar rechterhand Ojon van Strijland, die met herenkostuums naar de bovenste zolder sjouwt. Iemand die geen idee heeft waar ze het over hebben, blijft in vertwijfeling achter. Maar in de meest Dickensiaanse straat van Deventer staat alles al in het teken van het festijn waar meer dan honderdduizend bezoekers aanstaand weekeinde op afkomen. En die baby: dat is ook een pop in dit geval. 

Tweederde van de kleding die de kleine duizend figuranten voor Dickens aan hebben, is afkomstig van de Walstraatbewoonster. Ze heeft er zelfs eigenhandig haar voormalige vrouwengevangenis voor ingericht. Beneden het Dickenskabinet waar mensen door het jaar heen haar immense Dickensverzameling kunnen bewonderen, op de zolders duizenden items om mensen compleet aan te kleden.

,,Kijk alle hoge hoeden’’, wijst ze naar de speciale kamer. ,,Kreeg ik ruim honderd hoeden ineens cadeau.’’ Want mensen uit de wijde omtrek weten haar te vinden, als ze zolders opruimen en schatten vinden. Stapels kratten, geordend en wel staan op Emmy's zolder. Slobkousen, sjaals, schoenen. ,,Tja, want die moderne schoenen kunnen echt niet. Kun je een hoop verbloemen met slobkousen, maar als ze echt niks hebben, moeten ze hier maar komen kijken.’’

Rijen dameshoeden. ,,Die bovenste vinden ze vreselijk. Zit heel strak, maar hoort bij die tijd. Ik geef ze gewoon mee. Ze moeten op. Behalve de dames van het koor. Die kunnen elkaar niet meer horen met de hoeden op.’’ Zo heeft Emmy bij bijkans elk kledingstuk een verhaal.

De kleding voor de kinderen van het Theaterschip is gesorteerd. Tientallen stuks. De toneelspelers en de koren hebben hun kleding ook al. Rest de buurt. ,,Ach, je kent de mensen. Ik weet de maten ook wel redelijk. Dus dat komt altijd wel goed. En na afloop alles na de stomerij. Dat kan ik er echt niet meer bijdoen. Mijn eigen jurk hangt natuurlijk gewoon thuis. Al 23 jaar dezelfde. Heel veel mensen die elk jaar meedoen, hebben hun eigen kleding. En voor de rest zorg ik. En Ojon. Zonder hem zou ik het niet redden.’’