Markante Raalter dorpsdichter Benne Solinger na 13 jaar ‘reservetijd’ overleden

In 2008 om precies te zijn. Na een controle bij de huisarts bleek zijn vijf jaar eerder vastgestelde kanker onvermoeid teruggekeerd. Met uitzaaiingen in de lymfeklieren die niets goeds voorspelden. 

De tijd die hem nog restte, noemde Solinger ‘reservetijd’. Die reservetijd duurde niet een jaar zoals de doktoren verwachtten, maar nog zeker dertien jaar. Waarin de alleskunner al het waardevolle uit het leven haalde. Zo werd hij in 2009 de eerste Dorpsdichter van Raalte.

Benne Solinger werd in 1952 in Rotterdam geboren. Hij volgde de Sociale Academie en verhuisde later naar het oosten van het land. In totaal woonde hij 22 jaar in Laag Zuthem, Heino en Raalte. 

Solinger was politiek en kerkelijk actief, maar stond ook bekend als een creatief, ondernemend en betrokken mens. Zo was hij vrijwilliger bij RTV Raalte, schreef columns voor Heino-Koerier en later Heino-online, maar vulde zijn dagen vooral als schilder, beeldhouwer en boetseerder, schrijver, pianospeler, fotograaf en dichter. Ook gaf hij lessen in dichten en schilderen.

Hij had na zijn middelbare school dan wel de Sociale Academie gedaan, Benne was altijd aan het tekenen. Dingen maken. Zijn vader, die architect was, snapte daar niets van. 

Solinger maakte de gekste dingen die technisch niet klopten. En gedichten. Die hij vooral voor zichzelf schreef. Waaronder veel gekkigheid die hij niet aan anderen liet lezen, vertelde hij eerder aan deze krant.

Dat hij in 2009 in zijn reservetijd tot eerste Dorpsdichter van Raalte werd benoemd, vond Solinger een grote verrassing. Hij noemde zichzelf een echte huis-tuin-en-keukendichter. Doodsbang was hij wanneer hij een gedicht moest voordragen. Hij had dyslexie wat hem enorm zenuwachtig maakte. Altijd bang om een woord te missen of dat hij een hele zin zou overslaan.

Afscheid van het leven nemen deed hij in datzelfde jaar. Toen hij inmiddels in Deventer woonde. Hij maakte het gedichtje ‘Ik zat te wachten op de dood op mijn balkonnetje, ik zat te wachten op de dood in het zonnetje’. Toch kon Solinger zich niet bij de dood neerleggen. Op hetzelfde balkonnetje schreeuwde hij innerlijk om hulp. 

Die kreeg hij in de vorm van ‘extra tijd om te leven’. Bijna veertien jaar lang schilderde en schreef hij door, exposeerde zijn kunst, droeg een gedicht voor aan de toenmalige koningin Beatrix en genoot van zijn kleinkinderen die in zijn reservetijd geboren werden.

Benne Solinger schreef zijn laatste column in januari vanuit het Antonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis in Amsterdam, de tekst staat op beninbeeld.nl. Hij kreeg samen met zijn ex-vrouw vier kinderen.

Benne Solinger overleed op 7 maart aan de gevolgen van kanker.