Waarom bomenkap mensen in het hart raakt (maar de woede soms onterecht is)

Op het Grote Kerkhof in de binnenstad van Deventer is het de vroege ochtend van 31 januari nog pikkedonker. Het is de dag dat storm Corrie over Nederland zal razen. Toch heeft een klein groepje zich verzameld rond de lindes voor de Lebuinuskerk. Op dat plein moeten zeven bomen worden gekapt. Madeleine Frelier raapt haar moed bijeen en ketent zich vast. Urenlang trotseert ze de stevige windstoten. Het is de climax van een maandenlang protest.

Met petities, posters en via de politiek probeerden ze de kap tegen te houden, maar de gemeente was niet van haar stuk te brengen. De kap gaat door. De ruimte is nodig om het plein een compleet nieuw gezicht te geven. Zelfs een gang naar de rechter mocht niet baten. 

Bert Zielhuis, voorzitter van de Deventer Bomenstichting, was een van de hoofdrolspelers. ,,We kijken hier toch met gemengde gevoelens op terug’’, zegt hij enkele maanden later. ,,Het eindresultaat is nog lang niet zichtbaar, maar het zullen nooit meer de grote bomen worden die er stonden.’’