De herinneringen aan Joke Kommer-Kock (80) vullen een hele tafel. Een heel hoofd. En dat gaat van zoenen onder de ogen van tante Fie naar het rijden zonder rijbewijs. Van het ontwerpen van het eigen huis tot het ontspannen, in de slaapstand, naar Frankrijk rijden.

Wim van Beek (1942-2020) was een bijzondere man, een aparte kerel. Een autohandelaar die de prijzen van zijn auto’s verlaagde als hij dacht dat de klant het financieel anders niet rooide. Een gelovig man die aan de levenden en - in zijn gebeden - aan de doden dacht.

Anneke Zwarts-De Jong (63) was een bekend gezicht in Lochem. Dacht je aan Bert Visscher, dan dacht je aan Anneke. Was de vraag ‘Slagerij van Kampen?’, dan was dit het antwoord: Anneke. Theater? Anneke! Jarenlang verkocht Anneke kaartjes bij Schouwburg Lochem. De glimlach kreeg je er gratis bij.

Klarenbeker Evert-Jan Wolters (1946-2020) was geen man voor op de voorgrond. Hij leefde voor zijn gezin, voor zijn fietsenzaak. „Misschien wilde hij niet in de krant, maar als er één was die het verdiende, dan was hij het wel”, spreekt zijn familie zich uit.

Wendelien Roorda (48) groeide op, op de ouderlijke boerderij in IJhorst. Het studentenleven lonkte: Zwolle. Met een omweg - via Oerol - naar Ommen. En haar man en beide zonen brachten haar aan het eind weer terug naar haar geboortegrond: IJhorst. Het cirkeltje rond.

Apeldoorner Joop de Vries (81) leefde zijn leven alsof het een jongensboek betrof. Het ging van gratis meerijden met de tram tot het koken op internationale treinen. En Joop was bokser, later trainer. Hij hield er een eretitel aan over: ome Joop.

Het kaartje van de buren zei precies waar Apeldoorner Henk van Gerrevink (89) voor stond. ‘Altijd een glimlach, altijd een zwaai, altijd een praatje.’ Een betrokken man. Henk was goed voor een los praatje, maar ook te porren voor een stevig debat.

Om het levensverhaal van Deventenaar Jack Romeijn (75) kan zo een rode strik. Van het tekenen van opoe tot het lopen van modeshows. Van de nominatie voor beste schilder van Nederland tot ‘we beginnen schoon en eindigen nog schoner’. Strik. Klaar.

Apeldoorner Joop Thomassen (90) dacht zelf 100 te gaan worden. Tot hij op 22 april, met zijn dochter aan zijn zij, hoorde dat hij ongeneeslijk ziek was. ,,Ach meisje”, zei de vader in hem, ,,nu moet ik je alleen laten.”

Het was een gewetensvraag om te vragen waar het hart van Theo van Nieuwenhuize (1940-2020) lag. In Zeeland? Of toch in Nunspeet? Zeeland was zijn jeugd, was vakantie, Zeeland was Riek. En Nunspeet was gras, was voetbal, was Riek. Alles even mooi.