Westernrijden meer dan cowboy met een paard

Westernrijden telt weinig beoefenaars in Nederland waar de aandacht van ruitersport vooral uitgaat naar springen en dressuur. Jammer, zegt de Vries. "Het is een ontspannen manier om je paard het werk te laten doen. Je doet alles op zit, weinig met teugels. Een mooi samenspel van ruiter en paard, gericht op controle."

Bij westernrijden is alles geënt op het werk van cowboys op ranches als in Amerika. "Cirkels lopen bijvoorbeeld, om een kudde bijeen te kunnen houden. Trail, tussen een hek of balken lopen. En lichtvoetig bewegen, noodzakelijk bij grote afstanden. Want cowboys zaten soms de hele dag op hun paard. Ze wilden er niet gebroken afkomen."

Voor DeVries is westernrijden een grote passie. Jarenlang zette ze er alles voor opzij. "Als ik iets doe, ga ik er helemaal voor, 24 uur per dag, zeven dagen per week."

Ze had met haar ex een westernstal in Frankrijk. Drie jaar geleden keerde ze terug naar Nederland en legde zich helemaal toe op westernrijden.

Ze schreef een boek over deze sport, om anderen enthousiast te maken. "Het is een leuk en toegankelijk boek", zegt ze zelf. "Voor iedereen die iets met paarden heeft. Ik liep steeds dezelfde basis te vertellen bij mijn lessen. Ik dacht: ik schrijf er een boek over. Ik had even tijd over."

Als junior behoorde ze tot de beste springruiters van Nederland. Om te kijken wat er nog meer op de wereld te koop was, liet ze paardrijden voor wat het was en trok de wijde wereld in. "Terug in Nederland zag ik PR Black Britches."

Deze hengst, voor haar Petit, zette De Vries op het spoor van westernrijden. "Ik had een klik met hem, hij was zo gek als wat toen ik hem voor het eerst zag."

De Vries vormde met de hengst een gouden combinatie, maar moest hem later verkopen om haar inmiddels opgerichte stal te laten draaien. "Zo ging dat. Als ik een paard klaar had, kon ik er geld voor krijgen." Zo ging het ook met Dunit Be Interpid (Harvey). "Met hem had ik de top kunnen bereiken. Als ik genoeg geld heb, zou ik hem nu terugkopen."

De Vries runde de afgelopen jaren een westernstal in Friesland, de laatste tijd vanuit Dronten. Ze huurde boxen van een ander. "Dat wil ik niet meer. Ik wil kwaliteit leveren, vrij zijn in wat ik doe. Voor de klanten, voor de paarden, voor de mensen die komen om te leren. Ik wil ze enthousiast maken. Maar wel op mijn manier, concessies doe ik niet meer. Ik heb de laatste jaren een hoop geleerd."

Een eigen stal is nog niet gevonden, een schip met geld ook niet. De Vries blijft zoeken naar een haalbare kaart. Intussen geeft ze demonstraties en lessen westernrijden en staat ze ook als ski-lerares voor de klas.

De afgelopen maanden schreef ze het boek 'Westernrijden voor jong en oud'. "Dan zat ik achter de computer en dacht ik: waar zijn toch mijn stallen."