Niets drijft Twentse zakenbroers uiteen: ‘We zijn elkaars dagboek’

Wim: „We bellen elkaar elke morgen om half acht. Ook vanmorgen. Als je me nou vraagt: heb ik hem gebeld of hij mij, dan weet ik dat niet eens meer. Maar het is altijd half acht. We zijn dan allebei onderweg naar het werk. Om 07.29 denk ik: ‘Nou, nog even een minuutje. En dan wordt het 07.30 en dan belt hij. Of ik.”

Pedro: „Ik denk dat de basis daarvoor is gelegd in 1971, toen we verhuisden van Enkhuizen naar Twente. Dat was in die tijd geen verhuizen, het was emigreren. Met onze auto, een Trabant, deden we er vier uur over. En die stoelen waren niet zo lekker dat je in één dag heen en terug kon.”

Wim: „Ik was 10 en Pedro 6. We werden zo uit onze vertrouwde omgeving weggetrokken. Ik vertelde op mijn nieuwe school dat ik voor Feyenoord was, onze moeder kwam uit Rotterdam. Ik kreeg direct een klap op mijn gezicht. Dat was echt overleven op die leeftijd, ik heb ontzettend heimwee gehad.”

Pedro: „Hij had zo erg heimwee dat onze ouders na een jaar dachten: ‘We gaan terug’. Die wilden hem dat niet meer aandoen.”