Dat gebeurde tijdens een dorpsfeest in 1952 om precies te zijn. Pieter zou gaan dienen als marinier op Curaçao en was even voor die tijd vrij. Lukina was met een vriendin naar het feest gegaan en werd keurig door Pieter weer thuisgebracht. Sindsdien hadden ze wat met elkaar. Er was alleen één obstakel: Pieter vertrok al na een paar weken naar Curaçao. 

Maar dat weerhield Lukina er niet van om brieven te schrijven naar hem, twee keer per week. Terwijl ze elkaar nog maar enkele weken kenden. „Mijn tante zei tegen mijn vader: Moet ze dat nou wel doen met die jongen?”, vertelt Lukina. Maar in de anderhalf jaar dat Pieter op Curaçao zat, zijn ze elkaar trouw gebleven.

Toen hij weer terugkwam in Nederland, hield de relatie stand, net zoals de fysieke afstand bleef. Want Pieter ging bij de gemeentepolitie in Den Haag werken, Lukina moest in Groningen blijven. „Ik kon thuis niet gemist worden, want ik deed het huishouden”, vertelt ze. Om de zeven weken ging Pieter met de trein terug naar Groningen om haar te kunnen zien. 

Drie jaar na de terugkomst van Pieter ging het stel trouwen. Maar ook daarna bleef de afstand bestaan. Pas toen het stel een dochter kreeg, verhuisde Lukina naar Den Haag. „We kregen een klein huisje maar waren er dolgelukkig mee.”

Daar hebben ze 38 jaar gewoond voordat ze naar Enschede verhuisden. „Ik zei altijd: als ik gepensioneerd ben ga ik naar het oosten van het land”, zegt Pieter. Zijn broer woonde al in de stad.

Inmiddels zijn ze al 65 jaar bij elkaar en staat de kast vol met felicitatiekaartjes. Het geheim om zo lang bij elkaar te zijn? „Geven en nemen. We hebben nooit ruzie gehad omdat we elkaar vrij laten.”