André (80) uit Epe durft pas half jaar na bijna fatale aanval everzwijn weer het bos in: ‘Ik had een engeltje op mijn schouder’

Druistig als een jonge hond stiefelt André Struijk op deze grijze herfstdag over de paden in de bossen op Landgoed Tongeren. Links, rechts, rechts, links: bijna blindelings weet hij er zijn weg te vinden. Niet zo gek als je bedenkt dat hij al 26 jaar ‘om de hoek’ woont en een fervent wandelaar is. Toch is het inmiddels precies zes maanden geleden dat hij er voor het laatst van het natuurschoon genoot. 

,,Ik kon het gewoon nog niet’’, zegt hij eerlijk. ,,Met de mountainbike ben ik al wel weer de bossen in gegaan, dat is vanwege de snelheid toch anders. Gelukkig zijn we vandaag met zijn drieën, dat scheelt een hoop.’’ 

Dat was op die bijna fatale 1 mei van dit jaar wel anders. Toen struinde Struijk moederziel alleen over de paden. ,,Een lange wandeling van een uur of twee, zoals ik die wel vaker maakte’’, zo haalt hij de herinnering terug. ,,En ja, dan moet je op een gegeven moment je blaas legen.’’