Anouska (40) was tegelijk zwanger met beste vriendin: ‘Mijn baby leeft, haar baby is dood’

Samen met Manuel Hamminga (37) heeft Anouska Duinkerken (40) uit Gees een stiefzoon (12) en zoon (5): ,,Ik heb lang getwijfeld of ik zelf moeder wilde worden. Ons leven was goed: ik werkte thuis in mijn nagelsalon en voor ons familiebedrijf, het ging lekker met Dominic en de weekenden dat hij bij zijn moeder was vermaakten we ons prima. Toch besloten mijn partner en ik na lang twijfelen samen voor een kindje te gaan en ik raakte meteen zwanger.”

Duinkerken vindt zichzelf geen oermoeder. Zo wist ze meteen zeker dat ze het bij één kind wilde laten. ,,Mijn vriend is gesteriliseerd toen ik zwanger was. Ik was daar heel erg zeker van. Ik dacht zelfs: als het misgaat, wil ik echt niet nog een keer zwanger worden. Ik was blij met de zwangerschap, maar extreem nuchter. Het mooiste was dat ik tegelijk in verwachting was met mijn beste vriendin. Esther was drie weken na mij uitgerekend en samen konden we heerlijk klagen over alle nadelen van zwanger zijn.”

Ze ziet op tegen de bevalling als haar uitgerekende datum verstrijkt. ,,Dat zat me niet lekker, ik was negen dagen overtijd. Ik heb toen bij mijn verloskundige aangedrongen om ingeleid te worden en mocht gelukkig naar het ziekenhuis.” Een ballon, wee-opwekkers, er gebeurde in eerste instantie weinig, maar uiteindelijk begint de langverwachte bevalling.

Na ruim een halve dag met flinke weeën, voelt Duinkerken dat ze het niet gaat volhouden. ,,Ik had geen tijd tussen de weeën door om bij te komen. De verloskundige drong vanwege de intensiteit en het tempo van mijn weeën aan op pijnstilling. Dat ik me lag te verbijten had geen positief effect op mijn bevalling. De hartslag van mijn zoontje zakte steeds weg en we besloten voor een ruggenprik te gaan.”

De ruggenprik wordt gezet op de OK, maar de anesthesist prikt verkeerd. ,,Ik voelde me heel erg stoned. Eenmaal terug op de verloskamer was ik extreem relaxt. Wat een ontlading dat die vreselijke pijn weg was. Ik sukkelde steeds wat in slaap en zei zelfs tegen Manuel: ga gerust even naar een benzinepomp ofzo, ik red me hier wel.”

Vanaf het moment dat ze pijnstilling kreeg, weet Duinkerken zich niet meer alles te herinneren, maar al snel zakt de hartslag van haar baby dan weer weg. ,,De verloskundige kwam binnen en zei: je moet gaan persen, want het gaat niet goed met je kind: hij moet er nu uit. Ik heb mijn knieën gepakt en geperst.”

Als de vacuümpomp wordt gepakt, besluit Duinkerken ‘nog één keer gas te geven’ om haar kindje de gevolgen van zo’n pomp te besparen en het lukt. Zoon Jaxon wordt geboren. ,,Hij was blauw en had de navelstreng om zijn nek. Ze haalden hem bij me weg en namen hem mee naar de reanimatietafel. Gelukkig kwam hij snel bij en schoon en wel kreeg ik mijn pasgeboren baby op mijn borst. Hoewel ik hem wel wilde beschermen, had ik niet meteen echte moedergevoelens.”

Als ze de volgende dag naar huis mogen is ze erg nuchter. ,,Ik was vooral praktisch bezig: deed in huis van alles zelf, zat bij de visite en verzorgde mijn zoontje.” Ze zit niet meteen op een roze wolk. De eerste nacht met de baby is pittig: het drinken gaat lastig en Jaxon geeft melk terug. Duinkerken denkt dat hij stikt en is doodsbang: ,,Ik dacht: eerst wilde ik geen kind, nu pakken ze hem van mij af.” De dag erna gaat het beter, maar door de heftige nacht slaan haar moedergevoelens nu in als een bom.

Hoewel ze soms erg bezorgd is om haar baby, gaan de eerste weken voorspoedig: Jaxon ontwikkelt zich goed en slaapt veel. Haar vriendin Esther is inmiddels ook negen dagen voorbij haar uitgerekende datum en kan elk moment bevallen. ,,Toen Jaxon drie weken was liet ze me weten dat haar bevalling ook eindelijk ging beginnen. Ik kon niet wachten op het bericht dat haar baby ook gezond ter wereld was gekomen.”

Dat bericht komt niet. ,,Ik had samen met Jaxon gedoucht en hem net in een handdoek gewikkeld toen ik een bericht van Esther las: zij en haar man waren ouders geworden van een volmaakt meisje, maar haar hartje klopte niet. Mijn wereld viel in duigen. Esthers weeën waren thuis begonnen, maar ze voelde de baby niet meer. Toen de verloskundige een controle deed, was haar dochtertje Hanne al overleden in de buik.”

“We hebben gepraat en gehuild en dat doen we nog steeds. Het is nu vijf jaar geleden en we hebben het nog elke week over Hanne. Ik krijg van mensen wel eens de vraag of ik me niet schuldig voel. Dat begrijp ik niet: had ik liever gewild dat mijn kind dood was gegaan? Nee, we hadden liever gewild dat allebei onze baby’s hadden geleefd en dat onze kinderen samen hadden kunnen opgroeien.”

De geboortes van hun kinderen en de dood van Hanne hebben Duinkerken en haar vriendin dichter bij elkaar gebracht. ,,Het heeft onze vriendschap onbreekbaar gemaakt. Daarnaast heeft het me gevormd als moeder: ik ben snel overbezorgd en kan de zorg voor Jaxon moeilijk uit handen geven. Ik krijg daar wel eens commentaar op, maar ik ben me waarschijnlijk meer dan andere ouders bewust van de sterfelijkheid van een kind.”