De drie spannendste avonturenboeken voor kinderen

Sommige kinderboeken zijn als een aflevering van ‘Floortje naar het einde van de wereld’, waarin ouders hun kinderen meenemen naar een afgelegen gebied. In het echte leven overkomt dat weinig kinderen, dus is het heerlijk om erover te lezen en het mee te beleven.

Dan kan bijvoorbeeld met Julia, die met haar ouders naar een bijna verlaten eilandje boven Schotland vertrekt om in de vuurtoren te gaan wonen. Haar vader moet ervoor zorgen dat het zoeklicht wordt geautomatiseerd. De moeder van Julia is zeebioloog en probeert subsidies te vinden voor haar onderzoek naar de Groenlandse haai.

Terwijl ze het geld nog niet bij elkaar heeft, gaat ze al wel op zee-expeditie. Julia en haar vader proberen ondertussen hun draai te vinden op het eiland. De draai wordt een draaikolk - treffend uitgebeeld op het omslag - wanneer de moeder van Julia op drift raakt. Ze vertoont steeds vreemder gedrag en praat warrig en verbeten over haar onderzoek naar de haai. Julia slaagt er steeds minder in tot haar door te dringen.

Die onmacht wordt door de Britse schrijfster Kiran Millwood Hargrave in Julia en de haai schrijnend invoelbaar gemaakt. De dromen van Julia zijn soms wat al te poëtisch beschreven net als dat zinnetjes als: ‘Misschien verdronken de geheimen in de nacht, zoals een vis in de lucht’, nogal naar mooischrijverij neigen. Maar het gevoel van verontrusting en verdriet dat er onder schuilgaat, komt wel degelijk over.

Daar spelen de vormgeving en de illustraties geen onbelangrijke rol in. De zwermen vogels en dromerige, en dan weer nachtmerrieachtige, tekeningen over de haai en de zee, geven een sinistere lading die passen bij de koortsige en dramatische ontwikkelingen. Julia doet een verwoede maar bijna fatale poging haar moeder te redden terwijl haar moeder zelf het licht in het leven niet meer ziet.

Julia en de haai is een heftig en interessant boek over ouders met psychische problemen en de zware wissel die dat op kinderen kan trekken.

Julia en de haai van Kiran Millwood Hargrave, illustraties Tom de Freston, vertaling Maria Postema, Ploegsma, 10+

M.G. Leonard is een auteur met een voorliefde voor dieren en natuur. Na de fijne serie over een keverjongen, richt ze haar verrekijker nu op vogels. In het eerste deel leert Jack de vogelspotter Twitch kennen, die een geheime schuilplaats in het bos heeft gebouwd om in stilte naar dieren te kunnen kijken. Het bos wordt een vluchthaven voor een veroordeelde overvaller die er waarschijnlijk ergens zijn buit heeft verstopt.

In het tweede deel zijn er nieuwe indringers: Jack komt op het spoor van dierenmishandelaars, die ook nog slechte dingen van plan zijn met de zeldzame lammergier die over een paar dagen hun Poeldal bereikt. ‘Kunnen Jack en Twitch de zaak oplossen voor het te laat is?’ staat er op achterflap. Alhoewel het vrij zeker is dat ze dat gaat lukken, is het toch spannend.

Deze boeken zijn licht verteerbaar en vooral gericht op het meeslepende en hilarische avontuur. Lekker over de top zonder al te veel rekening te houden met de geloofwaardigheid, zoals dat in dit soort kinderboeken kan. Samen in de bossen achter boeven aan, wie wil dat nou niet? Gespot is heel geschikt voor kinderen die van natuur, bossen en dieren houden maar ook van spanning en avontuur.

Gespot. Jack & Twitch en de jacht op de lammergier van M. G. Leonard, vertaling Maria Postema, Lannoo, 9+

Ultra. Zo noemt de wachter van Wildzee het baby’tje dat hij in een mandje op het strand van het eiland vindt. Het meisje wordt liefdevol opgevangen maar blijft een beetje een mysterie, ook voor zichzelf. Ultra Donker hoort niet helemaal bij het land en niet helemaal bij de zee. Sommige eilandbewoners geloven in zeemagie en zijn beducht voor zeeheksen en betoverde eilanden, waar ze soms een glimp van waarnemen. “In dat schemeruur, wanneer de wanden tussen de wereld dun werden, konden er vreemde dingen door de kieren glippen.”

Het startpunt van ‘Ultra Donker en de Wachters van Wildzee’ is het overlijden van de beheerder van de wachttoren. Zijn broer wordt vanuit Londen teruggeroepen om de taken op het eiland over te nemen. Deze oom Will moet weinig hebben van het bijgeloof en de volksverhalen. Hij vertrouwt op de wetenschap en daarin spelen monsters en mythen geen rol. Volgens hem zijn de waanideeën van de eilandbewoners, die hij als een beetje primitief beschouwt, gebaseerd op angst en onwetendheid. Daar valt een verwijzing naar actuele, maatschappelijke discussies in te lezen. Des te interessanter dat de standvastigheid van oom Will begint af te brokkelen als hij wordt geconfronteerd met een bijzonder zeewezen en er niet meer omheen kan dat er wel degelijke magische dingen aan de hand zijn.

Het plot is een beetje voorspelbaar maar Philip Reeve stuurt deze boeiende en goed geschreven jeugdroman vakkundige door de mysterieuze wateren. Het levert een rijk fantasieverhaal op over onder andere familiebanden en vooroordelen. Met een glansrol voor het meisje Ultra, dat op een roerende manier de verbinding vormt tussen de wereld van zeker weten en het universum waarin ruimte is voor een beetje magie.

‘Ultra Donker en de Wachters van Wildzee van Philip Reeve, vertaling Annelies Jorna, Ploegsma, 10+