Ik ben de vader van Flamoesje en heb mijn eigen ponyslachterij: Het Gillende Galopje

Noodkreet in de schoudercom-mail. Dat is zo’n online informatiebak voor ouders en leerkrachten voor alles wat er maar speelt op de basisschool. Ik vergat vaak daarin te kijken en miste daardoor een hoop. Wandelvierdaagsen, knutselmiddagen, voorleesochtenden, vertel-eens-over-je-werk-in- de-klas-momenten.

Stiekem vond ik het niet erg dat ik dit allemaal gemist had. Stel je voor dat je ponyslachter bent! Hallo kindjes, ik ben dus Gerrit,de vader van Flamoesje en ik ben de baas van mijn eigen ponyslachterij. Toen ik voor mezelf begon mocht Flamoesje de naam verzinnen en mijn bedrijf heet het Gillende Galopje. Om een pony te slachten heb je een scherp mes nodig met een punt en die prik je dan in het halsje van de pony zodat die al binnen een kwartiertje is doodgebloed. Daarna dweil je de spatten van de muur en de vloer en verwijder je je oorbeschermers. Want kindjes, die kleine kutpaardjes kunnen enorm hard gillen als ze pijn hebben!

Afijn, allemaal gemist. Nu zit er nog maar één nabestaande op de basisschool, de rest werd op een gegeven te oud bevonden en werd weggestuurd. Ik heb mijn leven gebeterd en lees de mail in Schoudercom aandachtig door. Dus ik zag ook de noodkreet zoals hierboven aangestipt: ze zochten ouders die kinderen konden vervoeren naar Batavialand. Dat is een museum in het altoos pittoreske Lelystad, de stad waarvan iedereen zegt dat ze er nog niet dood over de heg willen hangen, maar waar toch maar liefst 81.214 mensen wonen. Apart.

Behalve dat ik ontstellend knap van uiterlijk ben, heb ik ook een ziekelijk goed hart en meldde ik me aan. Plaats voor 7 kinderen in mijn Dacia, die kliko op wielen. Dolblij met mij was de juf. Ik schreef net dat ik de mails aandachtig las. Dat dacht ik althans. Maar neen; ik had gemist dat je niet alleen taxichauffeur bent, je mocht daarna ook nog mee in het museum om met de kinderen die je net had afgeleverd als groepsbegeleider mee te doen aan de speurtocht, het borduren, het bekijken van scheepswrakken en dan diende er ook streng te worden opgetreden tegen de uitwassen van het kinderdom: gillen, rennen, schreeuwen, luid ademen, met een lepel elkaars ogen verwijderen en andere zaken die kinderen nou eenmaal doen omdat het bij het kindzijn hoort.

Nu sta ik niet echt bekend om mijn consequente opvoedmethodes. Als een kind me iets vraagt en ik zeg neen en dat kindje (ik heb het hier over mijn jongste dochter) gaat dan huilen en me aankijken alsof ik net met mijn tanden het kleine, schattige hoofdje van haar lieve poedelpuppy heb afgebeten, dan wordt mijn neen al snel een ja. Wat ook regelmatig voorkomt (ik heb het wederom over mijn jongste dochter van wie ik toch wel enigszins hou), is dat een kind gewoon 78 keer achter elkaar papa zegt. Luid en in mijn gezicht. Dan hou ik mijn neen vaak ook niet vol.

Terug naar het onderwerp! Ik trok met mijn groepje kindjes door het museum, tot mijn verbazing luisterden ze best goed. Vond dat niet echt passen bij de tijdsgeest, maar het hielp misschien ook wel dat ik ze in een sneltreinvaart door het museum sleurde. Geen tijd om elkander te bekogelen met versteende drollen uit de Middeleeuwen of van een balustrade te gooien op het geraamte van een zeeman die ooit teveel water tot zich had genomen.

Mijn groepje was als eerste klaar, terwijl we als laatste aankwamen omdat ik mijn navigatie weer eens verkeerd begrepen had. De laatsten zullen de eersten zijn! Ik moest ze dus nog een half uur vermaken, dat lukte me niet, ze gingen gillend rondrennen totdat een mevrouw van het museum die wél over natuurlijk gezag beschikte er wat van zei. Daarna mocht ik ze weer naar school brengen. Kon ik lekker naar huis en met trillende handen aan de whiskey.