Liever ben ik een clowneske paljas dan een zwaarmoedige, menopauzale vent van 51

‘Je kunt je best eens wat kwetsbaarder opstellen!’ Kent u die uitdrukking? Ik dacht altijd dat niemand daar op zat te wachten. Liever een clowneske paljas met grappen maar ook grollen, dan een zwaarmoedige zeurende menopauzale vent van 50 toch? (Okay, 51.) Zeker als je een min of meer heteroseksueel cisgender wit persoon wiens identiteit correspondeert met het geslacht dat hij bij zijn geboorte (en vermoedelijk ook al een aantal maanden daarvoor) eh… bent.

Mannen houden zich nog steeds te vaak gedeisd als het aankomt op het uiten van gevoelens. Dat zie je ook terug in de artikelen hier op de site: veel vrouwenleed, veel minder mannenpijn. Terwijl mannen toch ook net mensen zijn. En dat geldt dus ook voor mij. Er komt niks uit mijn altoos zo vrolijke vingers, ik staar als een dementerende zombie zuchtend naar het lege vel in mijn schrijfmachine. Grappig dat je soms anderen nodig hebt om erachter te komen wat er aan schort. Iedereen heeft het al tijden in de gaten, maar zelf zie je het niet.

Mijn vrouw - haar wijsheid zij geloofd en geprezen - zei: het is herfst hè. Inderdaad, het is heel erg herfst. En als het herfst is ben ik regelmatig erg neerslachtig. Zo bizar dat ik dat zelf niet besef, terwijl ik somber ronddool door mijn hoofd en door het huis. Het besef dat het te maken heeft met het jaargetijde helpt wel, ook al is het maar een beetje. Over een paar maanden is het weer over en dans ik weer als een dartel varken door het leven, zo mag ik weten.

Als mijn kind zegt dat hij niet weet hoe hij vriendjes moet maken snijdt dat door mijn ziel. Het lukt me niet om troostende woorden te vinden. Denk ik aan mijn dochter in Israël, die daar haar leven opbouwt en gelukkig is (dus helemaal prima zou je denken), dan prikken de tranen en mis ik haar opeens heel erg.

Het hele leven is yoni met peren en het komt nooit, maar dan ook nooit meer goed. Ik word wakker om kwart over vier (in de ochtend he, in de middag zou vermoedelijk nóg erger zijn) en kan de slaap niet meer vatten. Met bonzend hart ga ik dan maar de ontbijttafel dekken voor de kindjes. Gezellig, zo’n ontbijt met een zwijgende pa die eruit ziet alsof hij onder een tram heeft gelegen.

Ik weet niet hoe snel ik ze naar school moet krijgen, die kwebbelkonten. En dan aan het werk. Dat kan natuurlijk best onder een deken, in de badjas. Maarrrr, waar staan wij mannen nog meer om bekend? Om het voeren van oorlogen, ja klopt, maar ik bedoel wat anders. Dat we van voetbal houden? Eh… nou dat geldt niet voor mij, maar inderdaad. Bedankt voor het meedenken, maar ik doelde op het feit dat we altijd en overal oplossingen voor willen bedenken.

Vaak kunnen vrouwen daar niet zo goed tegen, omdat een luisterend oor waardevoller is dan het overladen worden met nutteloze adviezen, maar nu komt deze eigenschap goed van pas. Als ik me weer eens voel alsof ik PMS heb, dan onderdruk ik de neiging om in de kruipruimte van ons huis te gaan zitten en ga ik wandelen. Dat werkt voor mij de ene keer beter dan de andere keer, maar het werkt.

Hup, naar buiten met het vadsige lijf, ook al moet ik me naar de voordeur slepen. Voor ik het weet loop ik dan in een veredeld park dat de naam bos niet mag dragen en zie ik om me heen stevige bomen. Die bomen janken ook niet om niks toch, die staan daar de hele dag en vaak ook de hele nacht ondanks stormen, hittegolven, hagelbuien, akelige wielrenners die voorbijschieten, terroristische eekhoorns, poepende en gillende spreeuwen, pubers met gettoblasters. Dat relativeert dan wel even mijn najaarsleed.

Ik wil ook een boom zijn, zo peins ik dan en voorwaar: het helpt. Zelfs die keer dat ik uitgleed op de rottende bladeren en dusdanig ten val kwam dat het leek of mijn heup en been onder de stront zaten. Lag te gieren van het lachen. Daarnaast kom je zo ook sneller aan je 10.000 stappen per dag! Elk nadeel heeft z’n voordeel, zei ooit al een groot filosoof. Ben lekker aan het afvallen dit najaar. Volg mij voor meer gratis geluktips.