Maandagochtend, tien uur, Doetinchem. Een ochtend van de rock-’n-roll clichés. Een muziekproducer wil muziek maken, maar verdorie: waar blijven die muzikanten nou?!

Dick Kemper, ogend als de gemiddelde Amerikaanse rockproducer (voor kalend, grijs piekhaar in de nek, een bloemetjesblouse en cowboylaarzen) wacht. ,,Ze zijn nu echt écht te laat, hè.” Wat een kapsones-knuppels, die Heinoos, of niet? Daagt de verslaggever uit. ,,Ik krijg ze wel in de studio. Die gaan hard werken’’, zegt Kemper met knipoog.

Vogels fladderen rond, pensionado’s laten honden uit. Dit heet Achterhoekse idylle. Dan is de rust voorbij, geronk in de verte. Een Chevrolet-bus tuft de straat binnen, zo weggereden uit een nineties videoclip. Høken met de Heinoos staat erop. Tien minuten later staan de versterkers op tien en wordt de song ‘Ik Bun Een Shovel’ van riffs voorzien.

Kun je Rage Against the Machine-achtige herrie laten høken als Normaal? De Heinoos wel. Bassist Keizer: ,,We wilden een paar echte feesttent-knallers.’’ De groep lanceerde recent al drie nieuwe singles en volgend jaar maart is er een nieuw album. Daar wordt vandaag aan gewerkt.

Remko Keizer (46) vertelt hoe de band ooit, rond een millenniumfeest, ontstond. Of hij als bassist een gelegenheidsband kon formeren? Zeker. Dat spelen beviel zo goed, dat de band een band bleef.

Heinoos veroverde zijn eerste decennium feesttenten en discotheken, als coverband. Het recept: nummers die iedereen kent, maar die je bijna nooit hoort. Van The Police tot Jacques Herb. Daartussendoor wat zelfgecomponeerde feestliedjes, soms met ietwat scabreuze teksten.

Die songs bedacht Keizer en het gaf ze een regionale cultstatus. Keizer: ,,Vooral bij radiopiraten in het oosten. Als we dan op een kermis speelden, bleek iedereen onze nummers ineens te kennen. De reguliere radio zette ons niet op maar de illegale jongens draaiden ons grijs.’’

Het beste voorbeeld blijft: Komkommertje, een rockcover uit 1965. Het hoofdpersonage in het liedje, een man, bedankt voor de avances van een vrouw. ‘Jij komt niet aan mijn komkommertje. Jij blijft van mijn snijboon af’.

Jaren groeiden ze, tot het covercircuit veranderde. Marco Mepschen, drummer, stapt binnen. ,,Bands als The Dirty Daddies kwamen op. Die vuurde als een mitrailleur allemaal medleys op het publiek af.’’ Het werd bijna normatief voor programmeurs. Veel coverbands begonnen het daarom ook maar te doen. Keizer: ,,Deed je het niet, dan kreeg je vaak de verloren uurtjes op een evenement.’’

Keizer herinnert zich een discussie met hun oude boekingskantoor. ,,Een medewerker riep: ‘Ja, jullie blijven als enige hele nummers spelen jongens’. ‘Ja?’, zei ik: ‘Koester ons, wij zijn uniek begrijp ik.’’’ Heinoos weigerde een medleyband te worden.

Het was Keizer die riep, na het zoveelste tamme optreden: ,,Jongens, laten we gewoon kappen.’’ 

Er kwam redding, uit onverwachtse hoek. De engel heette Bennie Jolink. Hij was gestopt met Normaal. De rocker wilde wel bij een streekband betrokken blijven – om teksten en artwork te leveren – en bleek Heinoos goed te vinden. Keizer: ,,Het idee was: Bennie zou met ons eigen muziek schrijven. Wij konden daartussendoor Normaal covers brengen.’’ Heinoos zou een streektaalband worden.

De samenwerking duurde echter nog geen maand. Heinoos werkte al jaren samen met manager Ronnie Degen, die werd gevraagd ook het management te doen van de band Bökkers. Heinoos en Bökkers zouden wellicht samen gaan toeren.

De plannen ontstonden precies op het moment dat Jolink zich als schrijver bij de Heinoos wilde voegen. Het had grote gevolgen, die de band niet zag aankomen. Jolink bleek namelijk een vete (zie kader, red.) met diezelfde Bökkers te hebben. 

Keizer: ,,Bennie wilde niet met ons verder als wij ook met Bökkers gingen samenwerken. We werden gedwongen te kiezen. Ik heb veel gemaild met hem en zijn manager. ‘Volgens mij staan wij hier buiten, toch?’ Bennie kreeg geen andere mening. Ik werd een ochtend wakker en dacht: dit voelt niet goed. Ik wil niet kiezen, de rest ook niet. Hoe moeilijk ook: we besloten van zijn aanbod af te zien.’’

Keizer adoreerde Jolink. ,,Dus het deed pijn. Wie wil er niet samenwerken met zijn jeugdheld? Het was, ik denk, de lastigste keuze in onze bandgeschiedenis. De kans was prachtig. Ik ben trots dat we, ondanks dat we de samenwerking stopten, de ingeslagen weg van eigen dialectnummers vervolgden. Met recht kunnen we zeggen: de keuzes toen waren de juiste. We hebben geen ruzie met Bennie, al is het stiller tussen ons dan voorheen. De Normaal-nummers? Die spelen we nog, met dezelfde liefde en passie. Ze zijn prachtig.’’

Voor corona ging de groep van tentfeest tot het hoofdpodium van de Zwarte Cross. ,,Als streektaalband heeft Heinoos pas echt smoel gekregen. En eerlijk is eerlijk: de samenwerking met Bennie heeft ons wel deze kant op gestuurd.’’