Wie redde het leven van Arno (35) in Slagharen, vraagt hij zich dertig jaar later af: ‘Ik denk er elke dag aan’

Het zijn flarden, fragmenten van zijn vroegste jeugdherinnering tijdens die vakantiedag in de nazomer van 1992, die bij Arno Huijgen constant op herhaling staan. ,,Maar ik zie het helder als de dag van gisteren.”

Zijn vader en oudere broer staan verderop in het water. Zelf loopt hij als peuter, met de bandjes af, over een zitgedeelte in het zwembad, met eromheen witte plastic ligbedjes. Enthousiast zet hij een stap te veel en zakt vanaf het ondiepe deel helemaal naar beneden.

,,Het diepe in. Ik probeerde uit alle macht boven te komen, maar dat lukte niet. Ik riep om mijn moeder. Daarna zag ik alleen het felle licht van de lamp in de zwembadwand. En toen werd het donker.”