Alleen om een beetje water te drinken, pauzeerde hij na ongeveer een half uur even een paar minuten, maar ook toen bleef nagenoeg het voltallige publiek in De Eenhoorn afwachtend zitten. Henderson begon zijn project ‘Bach in the Subways’ in 2010, om het werk van de componist ook op plekken buiten de reguliere concertpodia te laten horen. ,,Honderden’’, is het antwoord op de vraag hoeveel concerten hij sinds die tijd heeft gegeven op ongebruikelijke plekken.

Het gevoel dat hij kreeg toen hij voor het eerst zijn celloklanken liet horen in de Amerikaanse metrogangen kan hij zich nog helder voor de geest halen. ,,It felt amazing.’’ Die ervaring gunde hij ook een afgeladen Eenhoorn zaterdagmiddag, waar veel liefhebbers soms letterlijk aan zijn voeten zaten om naar het concert te luisteren.

Onder het publiek ook celliste Elisabeth Haase (17) die de vrijdag voorafgaand aan het concert ruim drie kwartier les kreeg van de Amerikaanse muzikant in muziekschool Quintus. Een heel leerzame ervaring, weet Haase na afloop van het concert in De Eenhoorn. ,,Er zijn wel een miljoen manieren waarop je Bach kunt spelen, heb ik geleerd. Alles kun je op zoveel manieren doen; het strijken, de vibrato.’’

De ervaring met Henderson heeft haar weer een beetje aan het twijfelen gebracht; doorgaan met de muziek op het conservatorium, of toch doorstuderen voor dokter. ,,Beroepsmuzikant worden brengt wel een hoop risico’s met zich mee.’’

Voor Dale Henderson heeft muziek de wereld geopend; overal ter wereld bracht zijn Bach in de Subways-project hem al. En zaterdagmiddag dus naar De Eenhoorn in Kampen. Bijna overal is het publiek hetzelfde, is zijn ervaring inmiddels - behalve dan vergeleken met het publiek in de New Yorkse metrostelsels. ,,Hier blijven mensen zitten om te luisteren, in New York is de energie heel anders. Daar blijven ze hooguit dertig, veertig seconden staan om te luisteren, voordat ze weer haastig verder gaan.’’