Weduwe Jan Rot neemt column over: ‘Leven nog enorm in onze bubbel, de kinderen en ik’

Wat vraag je aan iemand die net drie weken geleden weduwe is geworden? Toch maar: hoe gaat het? Daan Rot-de Launay (46) begint over ‘een bubbel’, waarin zij met dochters Elvis (20), Maantje Piet (10) en zoons Rover (17) en Wolf (13) door het leven zonder man en vader zweeft. Hun Jan, zanger/muzikant/schrijver/vertaler en in de laatste maanden van zijn leven columnist van Mezza Jan Rot, overleed op 22 april, 64 jaar jong.

De column in het zaterdagmagazine van deze krant wordt overgenomen door Daan Rot-de Launay, vandaar dit gesprek. Haar antwoord op die eerste vraag: ,,We leven nog enorm in onze bubbel, de kinderen en ik. Ik hou het klein, we leven dag per dag. Naast het enorme verdriet moet er ook veel geregeld worden, dat geeft wat afleiding en ritme in de dagen. We proberen iedere dag iets fijns te doen; samen koken, wandelen, het songfestival kijken, voorlezen of een spelletje. We kijken ook veel foto’s en filmpjes van en met Jan. Dat geeft een beetje troost.’’

Ruim 21 jaar waren ze een stel, de woordkunstenaar en de publiciste/fotografe, waarvan meer dan twintig jaar getrouwd. Het idee dat zijn echtgenote zijn column over zou nemen na zijn dood, kwam van Jan Rot zelf. ,,Ik lachte dat in eerste instantie weg, maar hij bleef er op terug komen. Hij mailde Mezza met zijn plan en ik dacht: als zij het zien zitten, spring ik in het diepe.’’

Dat doet ze nu dus, zo kort na het overlijden van haar man. ,,Het is spannend, ik ben natuurlijk Jan niet en de lezers kennen mij alleen uit zijn columns.’’

Oudste dochter Elvis leest dus mee tijdens het schrijfproces, zoals ze dat ook bij de columns van haar vader deed. ,,Als ik de column af heb, lees ik de tekst voor aan Elvis en dan overleggen we. Dat deden we samen voor Jan: als hij zijn column af had, lazen wij ‘m. Behalve zijn laatste. Die las ik niet en Elvis stuurde de mail blind door naar de redactie.’’

Het schrijven geeft troost, stelt Daan Rot-de Launay: ,,Het helpt ook tegen het vluchten van de werkelijkheid, voorkomt dat ik alleen maar opruim en kamers schilder om maar niet na te hoeven denken of diep te voelen. Ik kan het verdriet nu niet onder het tapijt schuiven. Ik moet ook steeds huilen als ik aan de column werk of voorlees aan Elvis, maar dat geeft niet. Ik schrijf eigenlijk verder waar Jan is gestopt, kijk terug en vooruit maar vooral over het nu. Hoe moeten we verder, hoe gaan we verder?’’