Wouter Jansen (rechts), broer van verslaggever Freek Jansen, is uitzinnig na de promotie. © ANP

Het wonder van Woudestein

Favoriet sportmoment van...De verslaggevers van AD Sportwereld belichten om de dag hun eigen favoriete sportmoment aller tijden, bekeken door een persoonlijke bril. In deel 5: Freek Jansen over het Wonder van Woudestein, een zomeravond in 2004 waarop alles samenkwam.

Freek Jansen 10-04-20, 15:17 Laatste update: 18:08

Door Freek Jansen

Het favoriete sportmoment aller tijden. Het klinkt zo simpel, maar is toch vrij complex. In elke leeftijdsfase gaat namelijk een dergelijk moment schuil. De EK-winst van Oranje in 1988, de Champions League-zege van Ajax in 1995, de Wimbledon-titel van Richard Krajicek in 1996, de memorabele zege van Oranje op Argentinië op het WK 1998. Het zijn stuk voor stuk hoogtepunten uit mijn jeugd, met als rode draad een machtig euforisch gevoel én dat ik nog precies weet waar ik was toen het gebeurde.

Toch kies ik voor een ander moment, omdat ik als graadmeter mezelf over pakweg (en hopelijk) vijftig jaar neem. Ergens achter de geraniums zal dan één avond voor een aaneenschakeling van bijzondere gevoelens zorgen: 3 juni 2004, Kralingen, Rotterdam. Ofwel: Het Wonder van Woudestein.

Het was een heerlijke zomerse dag, aan het einde van een lang voetbalseizoen, toen ik mezelf terugvond in de trein van Tilburg naar Rotterdam. Destijds zat ik midden in het studentenleven, dat beviel uitstekend. Zelfs zo goed dat mijn wens om ooit zelf het profvoetbal te halen via De Graafschap en NAC Breda met gestrekte worp in de prullenbak was gedonderd. Het was dikke prima zo, het leven was fijn en overzichtelijk, elke dag lachte de vrijheid me toe. Ik studeerde organisatiewetenschappen aan de Universiteit van Tilburg, nog altijd geen flauw benul waarom in hemelsnaam, ik heb het wel afgerond, maar het was eigenlijk allemaal van ondergeschikt belang. Verder dan de volgende dag gingen mijn gedachten niet.

Feest in het uitvak van De Graafschap. © ANP

Samen met mijn oudste broer besloten we op het laatste moment voor een plek in het bomvolle uitvak te gaan.
Freek Jansen

Het mooie leven kreeg op Woudestein een nieuw hoogtepunt, waarbij verleden, heden en toekomst opeens samenkwamen. Het was de laatste speeldag van de nacompetitie, waarbij De Graafschap eigenlijk alleen nog in theorie een kleine kans had om te promoveren. De Superboeren moesten op Woudestein van Excelsior winnen, en dan moest Heracles Almelo niet winnen van FC Volendam, dat al lang en breed was uitgespeeld.

De selectie van De Graafschap herbergde vrienden met wie ik samen had gespeeld (Tim Bakens, Sjoerd Ars, Sander Duits, Richard Haklander, Jory ten Brinke), spelers waar ik als kleine jongen voor had gejuicht (Rene Bot) en mijn eigen broer Wouter. Zoals gebruikelijk trof ik mijn vader, andere broer en schoonzusje bij het stadion. We hadden kaarten voor de hoofdtribune, waar alle familieleden van de spelers zaten, maar samen met mijn oudste broer besloten we op het laatste moment voor een plek in het bomvolle uitvak te gaan. Het was met de stewards zo geregeld en dus beleefde ik daar de meest krankzinnige en meeslepende wedstrijd in mijn leven.

Het voetbal was natuurlijk, zoals zo vaak, niet om aan te gluren, maar de emoties naderden het kookpunt. En die kregen bij ons nog een extra boost, toen mijn broer in de rust mocht warmlopen en aan het begin van de tweede helft als invaller in het veld kwam. Het supportersgevoel van winst voor De Graafschap en het persoonlijke familiegevoel (als hij het maar goed doet…) liepen kriskras door elkaar. In de slotminuut stond het op beide velden 2-2, waarbij De Graafschap in de blessuretijd nog een hoekschop, pal voor ons, mocht nemen. De corner kwam op het hoofd van Michael van der Kruis en de bal verdween in de hoek. Wat er toen volgde, is eigenlijk niet droogjes op papier uit te schrijven. Spelers sprongen in de hekken, duikelden over elkaar, en om me heen zag ik mensen van groot en klein elkaar huilend in de armen vallen. Een intense explosie van vreugde, overal om me heen, en niet in de laatste plaats bij mezelf. Ik genoot van alles om me heen en probeerde mijn broer op het veld in de drukte te volgen, hoewel dit een kansloze onderneming was, want alle spelers lagen op een hoopje.
(Lees verder onder de foto)

Michael van der Kruis van de Graafschap viert feest voor het supportersvak. © ANP

Zoals met zoveel verhalen, worden ze in de overlevering alsmaar mooier. Nu gold dat in dit geval vooral om wat er op hetzelfde moment zich in Volendam had afgespeeld. Daar hadden ze op de bank bij Heracles begrepen dat niet De Graafschap maar Excelsior had gescoord, de lokale omroep had 3-2 in plaats van 2-3 gezegd, waardoor Heracles achterin het balletje rond liet gaan om de 2-2 in hun duel over de streep te trekken. Totdat de scheidsrechter daar floot voor het einde, en euforie plaatsmaakte voor ontgoocheling. ,,Wij kregen de verkeerde stand door’’, zou Heracles-spits Richard Roelofsen later uiteenzetten in De Volkskrant. ,,We dachten namelijk dat niet De Graafschap maar Excelsior in de laatste minuut had gescoord. De fans begonnen al te juichen, want op dat moment hadden wij aan de 2-2 stand in ons duel genoeg. Wij dachten dat we er waren, dus wilden we zekerheid achterin inbouwen. Dat is dodelijk geweest.’’

In de tussentijd floot Roelof Luinge op Woudestein voor ons voor het einde van de wedstrijd. Een volksfeest barstte los. In de Achterhoek, waar inmiddels de combinatie van promoveren en weer degraderen tot het cultureel erfgoed behoort, en zeker ook in Kralingen. Supporters kwamen vol vreugde het veld op en in de gezellige chaos gooide mijn broer vanaf het veld nog even snel zijn shirt naar mij. Een aandenken dat ik tot op de dag van vandaag, bijna zestien jaar na dato, ongewassen en wel, op mijn werkkamer heb hangen. Het is het tastbare bewijs van het Wonder van Woudestein, zoals de avond in de Achterhoek alom bekend staat. Het Wonder is mijn persoonlijke favoriete sportmoment aller tijden…