Het wonder van Woudestein
Favoriet sportmoment van...De verslaggevers van AD Sportwereld belichten om de dag hun eigen favoriete sportmoment aller tijden, bekeken door een persoonlijke bril. In deel 5: Freek Jansen over het Wonder van Woudestein, een zomeravond in 2004 waarop alles samenkwam.
Delen per e-mail
Door Freek Jansen
Het favoriete sportmoment aller tijden. Het klinkt zo simpel, maar is toch vrij complex. In elke leeftijdsfase gaat namelijk een dergelijk moment schuil. De EK-winst van Oranje in 1988, de Champions League-zege van Ajax in 1995, de Wimbledon-titel van Richard Krajicek in 1996, de memorabele zege van Oranje op Argentinië op het WK 1998. Het zijn stuk voor stuk hoogtepunten uit mijn jeugd, met als rode draad een machtig euforisch gevoel én dat ik nog precies weet waar ik was toen het gebeurde.
Toch kies ik voor een ander moment, omdat ik als graadmeter mezelf over pakweg (en hopelijk) vijftig jaar neem. Ergens achter de geraniums zal dan één avond voor een aaneenschakeling van bijzondere gevoelens zorgen: 3 juni 2004, Kralingen, Rotterdam. Ofwel: Het Wonder van Woudestein.
Het was een heerlijke zomerse dag, aan het einde van een lang voetbalseizoen, toen ik mezelf terugvond in de trein van Tilburg naar Rotterdam. Destijds zat ik midden in het studentenleven, dat beviel uitstekend. Zelfs zo goed dat mijn wens om ooit zelf het profvoetbal te halen via De Graafschap en NAC Breda met gestrekte worp in de prullenbak was gedonderd. Het was dikke prima zo, het leven was fijn en overzichtelijk, elke dag lachte de vrijheid me toe. Ik studeerde organisatiewetenschappen aan de Universiteit van Tilburg, nog altijd geen flauw benul waarom in hemelsnaam, ik heb het wel afgerond, maar het was eigenlijk allemaal van ondergeschikt belang. Verder dan de volgende dag gingen mijn gedachten niet.
Samen met mijn oudste broer besloten we op het laatste moment voor een plek in het bomvolle uitvak te gaan.
Het mooie leven kreeg op Woudestein een nieuw hoogtepunt, waarbij verleden, heden en toekomst opeens samenkwamen. Het was de laatste speeldag van de nacompetitie, waarbij De Graafschap eigenlijk alleen nog in theorie een kleine kans had om te promoveren. De Superboeren moesten op Woudestein van Excelsior winnen, en dan moest Heracles Almelo niet winnen van FC Volendam, dat al lang en breed was uitgespeeld.
De selectie van De Graafschap herbergde vrienden met wie ik samen had gespeeld (Tim Bakens, Sjoerd Ars, Sander Duits, Richard Haklander, Jory ten Brinke), spelers waar ik als kleine jongen voor had gejuicht (Rene Bot) en mijn eigen broer Wouter. Zoals gebruikelijk trof ik mijn vader, andere broer en schoonzusje bij het stadion. We hadden kaarten voor de hoofdtribune, waar alle familieleden van de spelers zaten, maar samen met mijn oudste broer besloten we op het laatste moment voor een plek in het bomvolle uitvak te gaan. Het was met de stewards zo geregeld en dus beleefde ik daar de meest krankzinnige en meeslepende wedstrijd in mijn leven.
Het voetbal was natuurlijk, zoals zo vaak, niet om aan te gluren, maar de emoties naderden het kookpunt. En die kregen bij ons nog een extra boost, toen mijn broer in de rust mocht warmlopen en aan het begin van de tweede helft als invaller in het veld kwam. Het supportersgevoel van winst voor De Graafschap en het persoonlijke familiegevoel (als hij het maar goed doet…) liepen kriskras door elkaar. In de slotminuut stond het op beide velden 2-2, waarbij De Graafschap in de blessuretijd nog een hoekschop, pal voor ons, mocht nemen. De corner kwam op het hoofd van Michael van der Kruis en de bal verdween in de hoek. Wat er toen volgde, is eigenlijk niet droogjes op papier uit te schrijven. Spelers sprongen in de hekken, duikelden over elkaar, en om me heen zag ik mensen van groot en klein elkaar huilend in de armen vallen. Een intense explosie van vreugde, overal om me heen, en niet in de laatste plaats bij mezelf. Ik genoot van alles om me heen en probeerde mijn broer op het veld in de drukte te volgen, hoewel dit een kansloze onderneming was, want alle spelers lagen op een hoopje.
(Lees verder onder de foto)
Zoals met zoveel verhalen, worden ze in de overlevering alsmaar mooier. Nu gold dat in dit geval vooral om wat er op hetzelfde moment zich in Volendam had afgespeeld. Daar hadden ze op de bank bij Heracles begrepen dat niet De Graafschap maar Excelsior had gescoord, de lokale omroep had 3-2 in plaats van 2-3 gezegd, waardoor Heracles achterin het balletje rond liet gaan om de 2-2 in hun duel over de streep te trekken. Totdat de scheidsrechter daar floot voor het einde, en euforie plaatsmaakte voor ontgoocheling. ,,Wij kregen de verkeerde stand door’’, zou Heracles-spits Richard Roelofsen later uiteenzetten in De Volkskrant. ,,We dachten namelijk dat niet De Graafschap maar Excelsior in de laatste minuut had gescoord. De fans begonnen al te juichen, want op dat moment hadden wij aan de 2-2 stand in ons duel genoeg. Wij dachten dat we er waren, dus wilden we zekerheid achterin inbouwen. Dat is dodelijk geweest.’’
In de tussentijd floot Roelof Luinge op Woudestein voor ons voor het einde van de wedstrijd. Een volksfeest barstte los. In de Achterhoek, waar inmiddels de combinatie van promoveren en weer degraderen tot het cultureel erfgoed behoort, en zeker ook in Kralingen. Supporters kwamen vol vreugde het veld op en in de gezellige chaos gooide mijn broer vanaf het veld nog even snel zijn shirt naar mij. Een aandenken dat ik tot op de dag van vandaag, bijna zestien jaar na dato, ongewassen en wel, op mijn werkkamer heb hangen. Het is het tastbare bewijs van het Wonder van Woudestein, zoals de avond in de Achterhoek alom bekend staat. Het Wonder is mijn persoonlijke favoriete sportmoment aller tijden…
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
Malen ziet PSV worstelen in Emmen: ‘Zondag tegen Feyenoord moet het beter’
PSV-aanvaller Donyell Malen beaamde volmondig dat zijn ploeg bij FC Emmen niet best had gespeeld. ,,We hadden inderdaad moeilijke momenten”, gaf hij na de late zege op de hekkensluiter (0-2) toe bij ESPN. -
Dumfries heeft dikke knie, maar verwacht geen problemen
PSV-aanvoerder Denzel Dumfries denkt niet dat hij zondag de topper tegen Feyenoord in De Kuip moet missen. In de slotfase van het uitduel met FC Emmen (0-2) moest hij het veld verlaten met op het oog een flinke knieblessure. Na afloop liet de international echter monter weten dat het allemaal waarschijnlijk wel meevalt. -
Favoriet sportmoment
Sport op z'n mooist: Sanne Wevers de verrassing op de balk in Rio
De verslaggevers van AD Sportwereld belichten om de dag hun eigen favoriete sportmoment aller tijden, bekeken door een persoonlijke bril. In deel 4: Lisette van der Geest over de dag dat Sanne Wevers schitterde op de balk in Rio. -
Sportmoment aller tijden
Een rode kaart en De Tweede Wereldoorlog
De verslaggevers van AD Sportwereld belichten om de dag hun eigen favoriete sportmoment aller tijden, bekeken door een persoonlijke bril. In deel 2: Pim Bijl over het meest beklijvende moment tijdens de UEFA Cup-finale van Feyenoord in 2002. -
PREMIUM
Het grote verschil tussen Luis Suárez en Tom Dumoulin
Columnist Sjoerd Mossou vindt Atlético Madrid-spits Luis Suárez een natuurwonder.
-
Samenvatting
Griekse wonderspits Giakoumakis pijnigt Vitesse met vier treffers
Georgios Giakoumakis is niet te stoppen. De Griekse spits maakte er vanavond tegen Vitesse, dat bij een overwinning op gelijke hoogte kon komen met Ajax, vier. Drie keer was hij met zijn hoofd trefzeker, één keer schoot hij de bal met veel gevoel - en geluk - over doelman Remko Pasveer. Het eindigde in 4-1 voor VVV Venlo. -
Samenvatting
Berghuis na zeperd in Heerenveen: ‘Terug naar de tekentafel’
Feyenoord was uit op revanche na de nederlaag tegen AZ. Maar ook tegen sc Heerenveen kwamen de Rotterdammers van een koude kermis thuis. Steven Berghuis reageerde voor de camera van ESPN op het verlies. -
Favoriet sportmoment
Gemiste strafschop Van Basten op EK'92: ‘Heel erg bedankt Marco’
De verslaggevers van AD Sportwereld belichten om de dag hun eigen favoriete sportmoment aller tijden, bekeken door een persoonlijke bril. In deel 3: Daniël Dwarswaard over de gemiste strafschop van Marco van Basten tegen Denemarken tijdens het EK van 1992. Ja, echt.