Teleurstellend Oranje kan kater niet wegspoelen bij parodie op interlandvoetbal tegen Gibraltar

Een koor van kinderstemmetjes probeert er nog wat van te maken, maandagavond in de Kuip. Maar bovenal is het waterkoud en oersaai in het Rotterdamse stadion, bij een interland die amper de status van een serieuze voetbalwedstrijd mag dragen.

Want met een verplichte, magere 3-0 zege op Gibraltar is de vrolijkheid rond Oranje nog niet echt teruggekeerd, hooguit ligt het Nederlands elftal in zijn EK-kwalificatiepoule weer enigszins op koers na de afgang in Saint-Denis (4-0).

Een tweede plaats achter Frankrijk is straks voldoende, met Ierland en Griekenland heeft het twee modale concurrenten, die onderweg onvermijdelijk punten gaan verspelen.

Maar drie dagen na de vernedering tegen de Fransen biedt de winst op Gibraltar nog weinig vertrouwen richting de ‘Final Four’ van de Nations League komende zomer. Daarvoor is het spel maandagavond te stroperig en valt de winst op Gibraltar domweg te zuinig uit, tegen een ploeg die kort na rust nota bene met tien man verder moet.

Na rust voltrekt zich de ene chaotische scrimmage na de andere, maar tot opwinding leidt dat allemaal amper, laat staan tot doelpunten. Aan de ijver ligt dat niet per se, wel aan de finesse. Te vaak stranden combinaties in een mêlee van benen, te vaak ligt het tempo net te laag, terwijl de tegenstander zich vooral heeft voorgenomen om iedere bal blind weg te poeieren, massaal teruggetrokken voor het eigen doel.

De wedstrijd is achttien minuten oud als het publiek in de Kuip niettemin een vrolijke wave inzet, bij een 0-0 stand nota bene. Het zegt alles over de ergerlijke vrijblijvendheid van een interland zoals deze: niemand twijfelt eraan dat er gewonnen wordt, het wachten is slechts op wat doelpunten, bij voorkeur een hele rits.

Maar juist daar ontbreekt het aan. Vrijwel vanaf de aftrap voltrekt zich een lijzig, onooglijk schouwspel, met tien Gibraltarezen die hun eigen strafschopgebied als een soort fort hebben dichtgebouwd, verdedigend op een ruimte van amper vijfentwintig meter. Steeds opnieuw vloeit het tempo uit het spel, de ene keer door overtredingen en quasi-blessures, dan weer omdat de bal opeens lek is.

Oranje zet daar voetballend ook domweg te weinig tegenover. Debutant Mats Wieffer slaagt er bij vlagen in het spel te versnellen als de centrale man op het middenveld, maar door het centrum zijn de ruimtes steeds klein. Het vleugelspel verloopt moeizaam bovendien, vooral omdat spelers te lang lopen met de bal, en omdat vrijwel geen voorzet echt zuiver is.

Slechts na 23 minuten is de boel even wél op orde, als Denzel Dumfries wordt vrijgespeeld op rechts, en de doorgelopen Memphis Depay bereikt met een wegdraaiende voorzet. De aanvaller, spelend in de rug van spits Wout Weghorst, timet beter dan keeper Dayle Coleing en kopt de bal in het lege doel: 1-0.

Het publiek veert op - in de hoop en verwachting dat het bal nu echt geopend is, maar voor rust komt daar nog erg weinig van. Het Nederlands elftal krijgt nauwelijks vaart in zijn combinatiespel en kansen blijven schaars. Slechts Weghorst is een paar minuten voor rust dichtbij uit een rommelige aanval, maar de spits glijdt de bal naast.

Pas in de tweede helft gaat dat even wat beter. Oranje trekt nóg nadrukkelijker ten aanval, met Cody Gakpo en Donyell Malen als verse aanvallers, en met vaak slechts Matthijs de Ligt als pure verdediger. Na vijf minuten leidt dat al tot de tweede goal, als de ene back - Dumfries - de andere met het hoofd bereikt en Nathan Aké scoort: 2-0.

De aftrap is kort daarna amper genomen, of Nederland krijgt een extra steuntje in de rug. Wieffer lijkt de bal in eerste instantie slordig aan te nemen, waarna middenvelder Liam Walker gevaarlijk en veel te hoog inkomt, en met een terechte rode kaart mag vertrekken.

Tegen tien man lijkt een monsterscore alsnog voor het oprapen te liggen, maar niets is minder waar. Geblokte schoten, afzwaaiers en onzuivere voorzetten: pas na 82 minuten zeilt een schot van Nathan Aké in het doel: 3-0.

Die goal maakt de score iets ooglijker, maar deze parodie op interlandvoetbal wekt meer chagrijn op dan plezier. Het tweede tijdperk van Ronald Koeman als bondscoach is ronduit moeizaam begonnen.