Schilder van Waalbrug na werken met chroom-6: ‘Ik hoop dat ik niks heb’

Het was in 1982. Wim, een Brabantse jongen uit een schildersfamilie, vond het een mooie klus: de Waalbrug in Nijmegen schilderen. De vrijheid, buiten zijn. Gevaarlijk werk ook, want steigers hadden ze toen niet. ,,Je kon zo omlaag vallen.” Dat is niet gebeurd. Angst kende hij niet. ,,We hadden twee dingen niet: geld en angst.”

Met vier andere mannen ging hij medio maart van dat jaar aan de slag. Op de toen groen geschilderde Waalbrug smeerden ze de crème-kleurige verf die er nog steeds op zit. Met potten van 15 liter klommen naar boven, de brug op. Potten verf met chroom-6, zo bleek vorig jaar. Sindsdien maakt Wim zich zorgen. ,,Ik ben er niet gerust op.”

Hij wil graag zijn verhaal vertellen, maar hij wil niet met zijn volledige naam in de krant. Hij heeft kwaaltjes. Zijn ogen: ,,Ik heb altijd traanogen als ik buiten kom.” Ook heeft hij moeite met slikken, alsof er een pinda in zijn keel zit. Zijn neus. Soms pijn in spieren en gewrichten – ‘wat is dat toch?’. En net heeft hij een paar plekjes weg laten halen. ,,Kan zonschade zijn, maar ook iets anders.”